შემოღამება მთაწმინდაზედ
და−მა−ფიქრ−ველ−ნი, ვე−რა−ნა−ნი და უ−და−ბურ−ნი,
ვი−თარ შვე−ნი−ან, როს მო−ნა−მენ ცვარ−ნი ცი−ურ−ნი,
ო−დეს სა−ღა−მოს დაშ−თენ ა−მოს ცი−აგ−ნი ნელ−ნი!
ვი−თარი მა−შინ ი−დუ−მა−ლე−ბა და−ი−სად−გუ−რებს შენს ა−რე−მა−რეს!
რა სა−ნა−ხა−ვი წა−რუ−ტყვევს თვალ−თა მა−შინ შენს ტურ−ფას სერ−ზედ მდგო−მა−რეს!
ძირს გაშ−ლილს ლა−მაზს ველ−სა ყვა−ვილ−ნი მოჰ−ფე−ნენ, ვი−თა ტაბ−ლას წმი−და−სა,
და ვით გუნდ−რუკ−სა სა−მად−ლო−ბელ−სა, შენ−და აღკ−მე−ვენ სუნ−ნე−ლე−ბა−სა!
მახ−სოვს ი−გი დრო, სა−ა−მო დრო, როს ნაღვ−ლი−ა−ნი,
კლდევ ბუნ−დო−ვა−ნო, შენს ბი−ლი−კად მი−მო−ვი−დო−დი,
და წყნარს სა−ღა−მოს, ვით მე−გო−ბარს, შე−მო−ვეტრ−ფო−დი,
რომ ჩე−მებრ ი−გიც ი−ყო მწუ−ხარ და სევ−დი−ა−ნი!
ოჰ, ვით ყო−ვე−ლი ბუ−ნე−ბაც მა−შინ ი−ყო ლა−მა−ზი, მი−ნა−ზე−ბუ−ლი!
ჰე, ცა−ო, ცა−ო, ხა−ტე−ბა შე−ნი ჯერ კი−დევ გულ−ზედ მაქვს დაჩ−ნე−უ−ლი!
აწ−ცა რა თვალ−ნი ლაჟ−ვარდს გი−ხილ−ვენ, მყის ფიქრ−ნი შენ−და მო−ისწ−რა−ფი−ან,
მაგ−რამ შე−ნამ−დინ ვერ მო−აღ−წე−ვენ და ჰა−ერ−ში−ვე გა−ნიბ−ნე−ვი−ან!
მე, შენ−სა მჭვრე−ტელს, მა−ვი−წყდე−ბის სა−წუთ−რო−ე−ბა,
გულის-თქმა ჩე−მი შენს ი−ქი−თა... ე−ძი−ებს სად−გურს,
ზე−ნა−ართ სამ−ყოფთ, რომ დაშ−თოს ის ა−მა−ო−ე−ბა...
მაგ−რამ ვერ სცნო−ბენ, გლახ, მოკვ−დავ−ნი გან−გე−ბას ცი−ურს!
და−ფიქ−რე−ბუ−ლი ვი−დეგ სერ−ზედა და ცა−თა მი−მართ მზი−რალს ტრფო−ბი−თა,
შე−მო−მერ−ტყმო−და მა−ი−სის მწუხ−რი, აღმვ−სე−ბი ნაპ−რალთ მდუ−მა−რე−ბი−თა;
ხან−დის−ხან ნე−ლად მქროლ−ნი ნი−ავ−ნი ღე−ლე−თა შო−რის აღ−მოკვ−ნე−სო−დენ
და ზოგ−ჯერ ჩუმ−ნი შე−მო−გა−რე−ნი ა−მით ჩემს გულ−სა ე−თანხ−მე−ბოდ−ნენ!
მთა−ო ცხო−ვე−ლო, ხან მცი−ნა−რო, ხან ცრემ−ლი−ა−ნო,
ვინ მო−გი−ახ−ლოს, რო−მელ მყის−ვე თვის−თა ფიქრთ შვე−ბა
ა−რა ი−პოვ−ნოს და არ დახს−ნას გულ−სა ვა−ე−ბა,
გულ-დახურულთა მე−გო−ბა−რო, მთავ ღრუბ−ლი−ა−ნო!
სდუმ−და ყო−ვე−ლი მუნ ა−რე−მა−რე, ბინ−დი და−გეკ−რა ცი−სა კამა−რას,
მო−დევს მთო−ვა−რეს, ვი−თა მიჯ−ნუ−რი, ვარსკვ−ლა−ვი მარ−ტო მი−სა ამა−რას!
გი−ნა−ხავთ სუ−ლი, ჯე−რეთ უ−მან−კო, მხურ−ვა−ლე ლოც−ვით მი−ქან−ცე−ბუ−ლი?
მას ჰგავ−და მთვა−რე, ნა−ზად მო−ა−რე, დისკო-გადახრით შუქ−მი−ბინ−დუ−ლი!
ამგ−ვა−რი ი−ყო მთაწ−მინ−და−ზედ შე−მო−ღა−მე−ბა!
ჰო−ი, ად−გილ−ნო, მახ−სოვს, მახ−სოვს, რა−საც ვჰფიქ−რობ−დი
მე თქვენ−თა შო−რის და ან რა−საც აღ−მო−ვი−ტყო−დი!
მხო−ლოდ სუ−ლი გრძნობს, თუ ვი−თარი სძღვე−ნით მას შვე−ბა.
ჰო−ი, სა−ღა−მოვ, მყუდ−როვ, სა−ა−მოვ, შენ დამშ−თი ჩე−მად სა−ნუ−გე−შებ−ლად!
როს მჭმუნ−ვა−რე−ბა შე−მო−მე−სე−ვის, შენ−და მო−ვილტ−ვი გან−სა−ქარ−ვებ−ლად!
მწუხ−რი გუ−ლი−სა - სევ−და გუ−ლი−სა - ნუ−გეშ−სა ა−მას შენ−გან მი−ი−ღებს,
რომ გა−თენ−დე−ბა დი−ლა მზი−ა−ნი და ყო−ველს ბინდ−სა ის გა−ნა−ნათ−ლებს!
ლექსი 12 წლის და უფროსი ბავშვებისათვის
სხვა მომხმარებლების აზრით, ეს ლექსი საინტერესო შეიძლება იყოს საშუალოდ 12-დან ~ 16 წლამდე ბავშვებისთვის. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ბავშვი თქვენი საკუთრება არ არის, მას გარკვეული დროის განმავლობაში არ ფლობთ. თანაცხოვრების პერიოდში მაქსიმალურად ეცადეთ ბავშვი აღზარდოთ კარგ ადამიანად.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა პატარებისთვის)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ეცეკვებოდა ხეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
საყვარელო მამულო!ლილი ნუცუბიძე |
 |
გულო, არ გასტყდე!ვაჟა–ფშაველა |
 |
დღეობა აქვს მაჩვსნინო მზესელი |
 |
ყვარლის მთებსილია ჭავჭავაძე |
|
ბედნიერი ერიილია ჭავჭავაძე |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
პეპელაინგა ქორდელი |
|
ჩიტო-გვრიტოჯანსუღ ნიქაბაძე |
 |
ჩემო ტკბილო საქართველოვშიო მღვიმელი |
 |
მაჩვინოდარ დუმბაძე |
 |
ყოჩინათია ჯანაშია |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
|
ჩემი ვედრებავაჟა–ფშაველა |
|
ჩიტი-ჩიორავაჟა–ფშაველა |
|
ბაკურივაჟა–ფშაველა |
 |
მგელი და კრავიაკაკი წერეთელი |
|
ზოოპარკშივასილ გვეტაძე |
