სწავლა მოსწავლეთა
ათთა სახმართა საქმეთა ჩაგონება ყრმათათვის
ჯერ მწა−რე ჭა−მე, კვლავ ტკბი−ლი, თუ ე−ძებ გე−მოვ−ნე−ბა−სა;
თავს სი−ნა−ნუ−ლი სჯო−ბი−ა ბო−ლო−ჟამ და−ნა−ნე−ბა−სა, -
ჭირს მყო−ფი ლხინ−ში შე−სუ−ლი, შვე−ბად მი−ითვ−ლი ვნე−ბა−სა.
დე−დამ რა შვას ძე, პირ−ველ−თა ჭირთ ა−ღარ მო−იხ−სე−ნებ−სა,
ძის სი−ხა−რუ−ლით დაჰ−კარ−გავს ი−ლა−ოს მზგავს−თა სე−ნებ−სა;
მა−შინ ი−ხა−რებს მწიდ−ნა−ვი, ო−დეს მო−ისთვ−ლის მტევ−ნებ−სა,
ეგ−რეთ მოს−წავ−ლე სწავ−ლა−სა რა სრულ−ყოფს, გა−ნის−ვე−ნებ−სა.
სწავ−ლა სიკვ−დიმ−დე შე−ნი−ა, მუ−დამ შენ−თა−ნა მყო−ფე−ლი;
მას გე−ცი−ლე−ბის ვე−რა−ვინ, არ ა−რის გა−სა−ყო−ფე−ლი.
სხვას ყვე−ლას მა−ხე უ−გი−ა, თა−ვი−სა გა−სა−ყო−ფე−ლი;
თუ კაც−სა ცოდ−ნა ა−რა აქვს, გას−ტან−ჯავს წუ−თი−სო−ფე−ლი.
ცოდ−ნა თან დას−დევს მცოდ−ნელ−სა, რა−ზომ−საც და−ე−ტა−რე−ბის,
აქვს უ−ხი−ლა−ვი სა−უნ−ჯე, ხე−ლი არ შა−ე−კა−რე−ბის;
არც ცხა−დით ძა−ლით წა−ერთ−მის, არც მალ−ვით მო−ი−პა−რე−ბის,
ჭკუ−ვა უხ−მარ არს ბრიყვ−თათ−ვის, ჭკვა ცოდ−ნით მო−იხ−მა−რე−ბის!
ჩე−მის უ−ცე−ბით შე−ვა−ტყევ, ბრიყვ−თათ−ვის რაც შე−მი−ტყვი−ა.
ა−ვი და კარ−გი გარ−ჩე−ვით, ვხე−დავ, რომ ახ−ლოს მი−წყვი−ა.
მინ−და და სწავ−ლის სი−მოკ−ლით ცალ-ცალკე ვერ გა−მიყ−ვი−ა.
ჰგავს უ−ხორ−თუ−მოს სპი−ლო−სა ჭკვი−ა−ნი კა−ცი ბრიყ−ვი−ა!
ვით უ−სა−ჭურ−ლოდ მა−მა−ცი ომ−ში−გან გუ−ლად ლო−მობ−დეს,
გა−ცო−ფე−ბუ−ლი გულ-ბრაზად ვე−ფხვი უკ−ლან−ჭოდ ო−მობ−დეს,
ვერ ა−ღას−რუ−ლოს სა−წა−დი, რაც ნე−ბავს, მისთ−ვის ღო−ნობ−დეს,-
ეგ−რეთ ჭკვი−ა−ნი უწვრ−თე−ლი ვერ მიხვ−დეს, რა−საც ნდო−მობ−დეს.
ვსძებ−ნე დ ა−ვე−რა ჰვპო−ე რა მჯო−ბი ამ სწავ−ლა-მცნე−ბი−სა:
ბრძენ−სა აქვს თა−ვის უფ−ლე−ბა, სო−ფელ−ში ყოფ−ნა ნე−ბი−სა;
ბრძე−ნი სა−დაც არს, დარ−ჩე−ბის, სა−უნ−ჯე თან ექნე−ბი−სა:
ბრძე−ნი პურ−თათ−ვის ჩემსა−ვით მუხლთ არ−ვის მოექნე−ბი−სა!
ბრძე−ნი სი−ტყვი−თა დარ−ჩე−ბის, ოს−ტა−ტი თა−ვის ხე−ლითა,
ხუ−ცე−სი წირ−ვით, ვა−ჭა−რი შორს წასვლით-მოსვლით ძნე−ლი−თა,
მო−ლაშქ−რე სისხ−ლის ქცე−ვი−თა, მხვნე−ლი ოფ−ლი−თა ცხე−ლითა,
გლა−ხა კა−რის-კარ თხოვნითა,-შე−ნა გწადს აწ რო−მე−ლი−თა?
ზო−გი ხომ ძო−ღან გაჩ−ვე−ნე შვი−დი−ოდ სარ−ჩოს ძი−რო−ბა;
მერვე-ხელმ−წი−ფე დარ−ჩე−ბის, ვი−საც აქვს ქვეყ−ნის მჭი−რო−ბა.
მეცხრეა-არჩენთ მ−წყემ−სო−ბა, უქ−ნი−ათ მე−ნა−ხი−რო−ბა,
მეათე-მიჯნურთ სურ−ვი−ლი, ტრფი−ალ−თა შე−ნამ−ზი−რო−ბა.
მიჯ−ნუ−რი, მ−წყემ−სი, ხელმ−წი−ფე, გლა−ხაკი, გი−ნა მხვნე−ლია,
მო−ლაშქ−რე, ვა−ჭარ, ხუ−ცე−სი, ოს−ტა−ტი, ბრძენ-მსიტყველია.
ა−თი−სავ თვი−თო მო−გი−თხრა, რო−მე−ლი რი−საც მქნე−ლი−ა.
რო−მე−ლიც გინ−და, ი−ქო−ნე, ერთ-ერთს მოჰ−კი−დე ხე−ლია!
მიჯ−ნურ−მან უნ−და ტრფი−ა−ლი გულ-მართლა შე−იყ−ვა−რო−სა,
მუ−დამ გვერთ ახლ−დეს სურ−ვი−ლით, არო−დეს გა−ე−ყა−რო−სა;
უ−მი−სოდ ჭი−რად სა−ხევ−დეს ყო−ველ−სა გა−სა−ხა−რო−სა,
ტკბი−ლად სჩნდეს მისთ−ვის სიკვ−დი−ლი, სი−ცო−ცხლე გა−იმ−წა−რო−სა.
მ−წყემ−სო−ბა უნ−და სიფრ−თხი−ლით, აქვნ−დეს მცი−რე−დი ძი−ლი−ა:
მუ−დამ მხნედ სამ−წყსოს უვ−ლი−დეს, დღე ყი−ნე−ლი თუ თბი−ლი−ა;
“მ−წყემს−მან კე−თილ−მან ცხვარ−თათ−ვის დად−ვი−სო სუ−ლი ტკბი−ლია”.
ვინც ბრძა−ნა, მან მე მა−რი−დოს უ−ხი−ლავთ მხეც−თა კბი−ლი−ა!
ხელმ−წი−ფე უნ−და მარ−თა−ლი, ვით ბრძენ−თა და−უ−წე−რი−ა,
ბრძე−ნი, უხ−ვი და მო−წყა−ლი, მრისხ−ვე−ლი ზო−მი−ე−რი−ა;
სჯულმტ−კი−ცედ, სწო−რეს სა−მართ−ლით ი−ყოს და ყვან−დეს ე−რი−ა,
მ−წყსი−დეს, მ−წყემ−სო−ბის ნიშანი-ხელთ სკიპტრა-მას უჭე−რი−ა.
გლა−ხაკი უნ−და მდა−ბა−ლი, ტკბი−ლისა ე−ნა-პირისა,
მლოც−ვე−ლი ყოვ−ლის სუ−ლისა, სულ დი−დი−სა და მცი−რი−სა;
უყ−ვარს, ვით ი−ობ, უ−ფალ−სა გლა−ხა მომთ−მე−ნი ჭი−რი−სა;
სძულს ღმერთ−სა ამ−პარ−ტავ−ნო−ბა მე−ტად−რე გლა−ხა მწი−რი−სა.
უნ−და მხვნელ−თა და მთეს−ველ−თა, მწიდვ−ნელ−თა, გი−ნა მბა−რავთა,
მზის აღ−მოსვ−ლით−გან ჩასვ−ლამ−დე შიგ არ შე−ხე−დონ კა−რავთა,
ცხე−ლის ოფ−ლი−თა დამწ−ვარ−თა ჩირ−დილთ ქვეშ მიუკა−რავთა,
რაც ი−მუ−შა−კონ, ჭა−მონ და აჭა−მონ ქვეყ−ნის მფა−რავთა.
მო−ლაშქ−რე უნ−და ჭა−ბუ−კი, თა−მა−მი, თავ-მდაბლოვანი,
მე−პატ−რო−ნე−თა ერთ−გუ−ლი, მორ−ჩი−ლი, სა−მართ−ლო−ვა−ნი,
მხნე, ამ−ხა−ნაგ−თა მოყ−ვა−რე, მა−მა−ცი, ძალ−გუ−ლო−ვა−ნი,
გულ-სრულად მებრ−ძოლთ მებრ−ძო−ლი, არ სუს−ტი, მაგარ-მკლოვანი.
ვა−ჭა−რი უნ−და სარ−ფი−სა, სამთვ−რა−ლოს ა−რას სვემ−დე−სა,
ყო−მარ−ბა−ზო−ბას ე−რი−დოს, სიწ−მინ−დით თავ−სა სცევ−დე−სა,
მე−ტად უ−ზო−მოდ ა−რამსა ა−ლალ−ში ა−რა რევ−დე−სა
სწო−რეს ადლ−სა და სას−წორ−სა ხელ−ში არ ამ−რუ−დებ−დე−სა.
ხუ−ცე−სი უნ−და მა−მა−ცი, არ თუ ჯა−ბა−ნი, მხრდა−ლი−ა.
ხუცეს[ს] არ ეთქ−მის: “ჭირ−ში−გან ვერ შე−ვალ, სარიდა−ლი−ა”.
ხუ−ცეს−მან უნ−და და−მარ−ხოს, თუ კაც−მან სუ−ლი და−ლი−ა,
ხუ−ცე−სიც ბევრს რიგს და−ნაკ−ლებს, თუ მე−ტი ღვი−ნო და−ლი−ა.
ოს−ტა−ტი, უფ−ლის მო−ში−ში, და−ვითმან ქე−ბით შა−მო−სი:
ნე−ტარ არს, ვინ−ცა ნაშ−რო−მი ნა−ყოფ−თა თვის−თა ჭა−მო−სა!
ცო−ლით არს ვით მსხმო ვე−ნა−ხი კი−დე−სა სახლ-მიდამოსა,
შვილ−ნი ხედ ზე−თის−ხი−ლა−და ურგს ტაბ−ლის გა−რე−შა−მო−სა.
აწ ბრძე−ნი უნ−და სო−ფელ−ში ეგ−რეთ, ვით წმინ−და ბე−რი−ა.
ცხოვ−რებ−დეს, ერთ ას−წავ−ლი−დეს, გა−ხა−დოს მეცნიე−რი−ა;
ბრძენ−მან არ უნ−და ი−კად−როს, უ−რი−გო რაც რამ ფე−რი−ა,
ბრძე−ნის უ−რი−გოდ ქცე−ვი−თა ბა−ძით წახ−დე−ბის ე−რი−ა.
ა−თივ ეგ ი−ყო, მო−გი−თხარ, სხვა ა−რა მის−გან კი−დი−ა.
რო−მე−ლიც გინ−და, ირ−ჩი−ე, ა−ი−ღე, ხე−ლი ჰკი−დი−ა:
გერ−ჩი−ოს, გლა−ხათ ი−ა−რე, გერ−ჩი−ოს, ყა−ნას მკი−დი−ა,
მე შენთ−ვის ა−ღარ მცა−ლი−ან, ყმაწ−ვი−ლის ვა−ლი მკი−დი−ა.
ვით ძნი−ად წნო−რი ბერ−ფუ−ყი და−იგ−რი−ხე−ბის წნე−ლა−და,
ეგ−რეთვე კა−ცი მხცო−ვა−ნი გა−ნის−წავ−ლე−ბის ძნე−ლა−და,
ვით ა−ხალ მორ−ჩი ვა−ზი−სა ხელს მიყ−ვეს სა−ფურჩ−ნე−ლა−და,
ეგ−რეთ ა−ხალი მო−ზარ−დი ყრმა ოსტატს-გასაწვრთნელადა.
ერთს სი−ტყვას გე−ტყვი, მის−მი−ნე, ყმაწ−ვი−ლო, შენს მორ−ჩე−ნა−სა!
თვალს ნუ ა−ხე−ხებ ბნელ−თათ−ვის, ნუ ჰკარ−გავ ნათ−ლით ჩე−ნა−სა;
ნუ ე−შუ−რე−ბი ფე−ხი−თა უ−კე−თურ−თა−ყე რბე−ნა−სა,
ხმა მო−უ−დაბ−ლე ორ−ღა−ნოს, აშიყ-მაშიყად სტვე−ნა−სა.
იქ−მო−დე გუ−ლის თქმი−სა−სა გემოვნე−ბი−სა თმე−ნა−სა,
თავს თაფ−ლი, ბო−ლოს ძირმწა−რე ნუ გეტკ−ბი−ლე−ბის ე−ნა−სა;
გუ−ლით უფრ−თხო−დე, ყუ−რი−თა, სა−საფრ−ხოს სი−ტყვის სმე−ნა−სა,
მით შა−ეყ−რე−ბი საყ−ვა−რელს, შენს ლა−მაზს სუ−ლის ლხე−ნა−სა.
ა−ლა−ბუ−ლა−თი ნუ ავ−სებ წმინ−დად გარ−ცხილ−სა მე−ნა−სა,
გა−გი−ჭირ−დე−ბის გა−რე−ცხა, შე−იქ ოხვ−რას და ქშე−ნა−სა;
ი−ტყვი: ,,რა უ−ყავ ჩემს თავ−სა”,-დაიწყებ კბილ−თა ღრჭე−ნა−სა,
,,და−ვით რომ კარ−გათ მასწავ−ლა, მე ი−გი რასთ−ვის მე−ნა−სა!”
ყმაწ−ვი−ლი უნ−და სწავ−ლობ−დეს საც−ნობ−ლად თა−ვი−სა−და−ო:
ვინ ა−რის, სი−დამ მო−სუ−ლა, სად ა−რის, წა−ვა სა−და−ო?
ვინ−ცა ქმნა თი−ხა ჭურ−ჭე−ლად, რას უძღვ−ნის ხელფასა−და−ო?
ვით რე−მა ხნარცვს არ ჩა−ვარ−დეს უ−ლაგ−მო და უსა−და−ო?
უნ−და ქალ−მან და ყმაწ−ვილ−მან დაჰ−ხუ−როს ბა−გე კბი−ლო−სა,
ფე−ხი არ ახს−ნას საბ−ლი−თა და ე−ნა შე−ბორ−კი−ლო−სა:
არ მის−ცეს ნე−ბა შეძვ−რი−სა წარბს, წამ−წამს, თვა−ლის კი−ლო−სა,
არცა−ვინ თვით სხვა გა−კი−ლოს, არც სხვის−გან გაიკი−ლო−სა.
ნუ მე−ტყვით: ჩვენ რად გვას−წავ−ლე, რაც თვით არ გაქვნ−და ზრდი−ლო−ბა?
რად გვი−ქე კაც−მან ჯა−ბან−მა მა−მაც−თა ხმალ-მოწვდილობა?
უ−ცო−დინ−რო−ბა ა−ვია, მაქვს მი−სი გა−მოც−დი−ლო−ბა,
ჩემსა−ვით სი−ცხით ნუ იწ−ვით, მო−ნა−ხეთ ნიავ-ჩრდილობა.
სო−ლო−მან ბრძე−ნი სიბრძ−ნი−თა თა−ვი არს ყოვ−ლის ბრძნე−ბი−სა;
ბევ−რი რამ კარ−გი დას−წე−რა წიგ−ნე−ბი ღვთის ბრძანე−ბი−სა;
ერ−თი ი−მა−საც მო−უხ−და გა−ტე−ხა რა−მე მცნე−ბი−სა,
თუ გი−ჯობთ ნურ−ცა მას უს−მენთ, სი−ტყვა და−მირ−თავს ნე−ბი−სა.
მრუ−დი ხომ ა−რა მითქ−ვამს რა, ა−მა−საც ვი−ტყვი სწორ−სა−ო,
საქ−მე−სა თვა−ლით ნა−ხულ−სა, არ მო−გო−ნილ−სა, ჭორ−სა−ო:
მი−ნა−ხავს ერ−თი პი−რუ−ტყვი გორ−სა თუ ა−ხალგორ−საო,
თა−ვისთვის მუტ−რუკს ა−კე−თებს, სხვათ გა−უ−კე−თებს ჯორ−სა−ო.
რა−გინდ ბრძენ ი−ყოს მკურ−ნა−ლი, კარ−გად ა−ტყობ−დეს მა−ჯა−სა,
სხვი−სას შე−ი−ტყობს, თა−ვი−სას ვე−რას გა−ი−გებს ხვან−ჯა−სა;
თვით სხვას უ−წამ−ლებს, თა−ვისთვის სხვა−ზე მიჰ−ყუ−დებს ბარ−ჯა−სა,-
მე ვერ ვირ−გე და თქვენ გარ−გე ა−მად რად მი−ზამთ ჯა−ჯა−სა?
თუმ−ცა ბრმა ვარ, კი−დევ ვხე−დავ ქვეყ−ნად ჩემ−გან უფ−რო ბრმა−თა;
ბერს გა−მოც−დილთ ა−რა ვჰკად−რებ, მო−გახ−სე−ნებ ა−ხალ ყრმა−თა:
თუ ცურ−ვა−სა არ ის−წავ−ლით, ვერ გა−უხ−ვალთ წყალ−თა ღრმა−თა,
წკეპ−ლის ცე−მით და−შუშხ−ვა სჯობს სა−უ−კუ−ნოდ ცე−ცხლში ბმა−თა!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
დავით გურამიშვილის სხვა ლექსები:
სწავლა მოსწავლეთა |
დავით ცვარიანის ბლოგი - მე ვწმენდ!
ალბათ ბევრი ჩვენგანი შეწუხებულია ქალაქში, განსაკუთრებით ასფალტიან ზედაპირებზე ძაღლების მიერ დატოვებული სიურპრიზებით. თუმცა სიმართლე ისაა, რომ ეს არა ძაღლის, არა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები კატეგორიიდან ლექსები სწავლაზე
სამწუხაროდ, სხვა ამავე ზომის ლექსები, რომელიც ამავე კატეგორიებშია, ვერ მოიძებნა | |
უფრო მცირე ზომის ლექსები კატეგორიიდან ლექსები სწავლაზე
 |
კახა მიდის სკოლაშინესტან კუპრავა |
 |
ოჰ, ეს ტელევიზორიშოთა ამირანაშვილი |
 |
ას ორი წლის კუს ოცნებაელიზბარ გაბუნია |
|
თანაკლასელებთანნესტან კუპრავა |
|
არითმეტიკაშოთა ამირანაშვილი |
უფრო დიდი ზომის ლექსები კატეგორიიდან ლექსები სწავლაზე
 |
ასოხატულა კუნწულებიგივი ჭიჭინაძე |
