ყვარლის მთებს
მაგ−რამ თქვენ ხსოვ−ნას ვერ მივ−ცემ მე და−ვი−წყე−ბა−სა:
თქვენ ჩემ−თან ივ−ლით გა−ნუყ−რე−ლად, ვით ჩე−მი გუ−ლი,
თქვენ−თან, ჰე, მთე−ბო, ბუ−ნე−ბი−თა შე−უღ−ლე−ბუ−ლი!
მახ−სოვს, ყმა ვი−ყავ, ძლივს მო−სუ−ლი გონს და ცნო−ბა−სა,
როს სი−დი−ა−დე თქვე−ნი მგვრი−და კან−კალს, ჟრჟო−ლა−სა...
ი−გი არ ი−ყო ში−შის ჟრჟო−ლა, ში−შის კან−კა−ლი,
ი−გი არ ი−ყო ძვრა გუ−ლისა მფრ−თხა−ლი და მხდა−ლი.
მე თრთოლ−ვით ვსჭვრეტ−დი ლაჟ−ვარდ ცა−ზედ თქვენ−სა სი−მაღ−ლეს
და შევ−ნატ−რო−დი ყმაწ−ვი−ლუ−რად თქვენს ზე−მო მხა−რეს;
სა−დაც ღრუ−ბელ−ნი ვერ ჰბე−დავდ−ნენ ში−შით სრბო−ლა−სა.
სა−დაც ის−მენ−დით ა−მა−ყა−და გრი−გალთ ქროლ−ვა−სა,
სა−დაც წე−რო−თა ქა−რა−ვა−ნი, ცას და−ღუ−პუ−ლი,
თქვენ თავ−თან ი−ყო თითქ−მის ძლივ-ძლივ გას−წო−რე−ბუ−ლი, —
იქ მე ვნატ−რობ−დი, ყმაწ−ვილ ყრმო−ბის სი−მარ−ტი−ვი−თა,
ფრე−ნას და ტან−ტალს თქვენს სა−ში−ნელ გრი−გა−ლი−ვი−თა.
ვნატ−რობ−დი ხოლ−მე, რომ ვეხ−ვი−ო სუ−ბუქ−სა ქარ−სა,
ან თა−ვი−სუ−ფალ არ−წი−ვი−სა ძლი−ერ−სა ფრთა−სა,
რომ აღ−მოვფ−რინ−დე და შე−ვე−ხო თქვენს ა−მაყ თავ−სა.
რო−ცა ჰღმუ−ოდ−ნენ ხევ−ში მძვიფრ−ნი სას−ტიკ−ნი ქარ−ნი,
ვი−თარ მრის−ხა−ნე დაჭ−რილ ლომ−თა სა−შიშ−ნი ხმა−ნი,
ვი−თა ფო−თო−ლი — ი−სე ვთრთო−დი, ვუგ−დებ−დი რა ყურს,
იმ ხმებ−ში ვგრძნობ−დი მე რა−ღა−ცას ნაც−ნობს, მშობ−ლი−ურს.
თუ მა−შინ ყრმისთ−ვის უ−ცხო ი−ყო თავ−მო−წო−ნე−ბა,
აწ მომ−წონს თა−ვი, მე−გობ−რე−ბო, რომ და−ბა−დე−ბა
თქვენს შო−რი−სა მხვდა, ბუ−ნე−ბი−სა თქვე−ნის ვარ შვი−ლი,
გრი−გალთა, მეხ−თა, ქუ−ხილთ შო−რის ქართვ−ლად გაზრ−დი−ლი.
როს ყმაწ−ვილური მწუ−ხა−რე−ბა ჩემს ყმაწ−ვილურს გულს
სჩაგ−რავ−და ხოლ−მე, თქვენ-წინ ვღვრი−დი ჩემ ცრემლთ ნა−კა−დულს,
თქვენ შეგ−ჩი−ო−დით, შეგ−ტი−რო−დით, თუმც კი იმ ჩემს ცრემლს,
რო−გორ−ცა ეხ−ლა, ი−სე მა−შინ არ სცემ−დით ნუ−გეშს...
და ეს აჩრ−დილ−ნი სა−ოც−ნე−ბელთ წარ−სულ−თა წამ−თა
ჩემს სიკვ−დი−ლამ−დე მე−მარ−ხე−ბა გულ−ში−ა ღრმა−თა!..
რა−რიგ მიყ−ვარ−დით, მე−გო−ბარ−ნო ჩემ ყმაწ−ვილ ყრმო−ბის,
და აწ მა−შო−რებს თქვენ−თან ვა−ლი ამ წუ−თის-სოფლის,
მო−მავ−ლის ბე−დი გაყ−რას ი−თხოვს ჩემ−გან მსხვერპ−ლა−და
და რას მომ−თხოვ−და უ−ა−რეს−სა და−სას−ჯე−ლა−და?!
ყოვ−ლი ნა−ბი−ჯი ჩე−მის ცხე−ნის თქვენ−თან მა−შო−რებს,
ყო−ვე−ლი წუ−თი გკარ−გავს თქვე−ნა და მეც მა−ობ−ლებს...
ა−გერ თქვენც ჰქრე−ბით თან−და−თა−ნა... თქვენ−სა მწვერ−ვალ−სა
ძლივს ვარ−ჩევ... წუ−თიც!.. მხო−ლო−დღა ვსჭვრეტ ცი−აგ−სა ცა−სა.
ა−მა−ოდ ვებრძ−ვი მან−ძილ−სა და ჰა−ე−რის სის−ქეს
და მო−უს−ვენ−რად ვა−ტან−ტა−ლებ მწუ−ხარს თვალ−სა ჩემს!..
თქვენ−ნი მწვერ−ვალ−ნი ა−ღარ სჩა−ნან და მშვე−ნივ−რად ცას
ა−ღარ უმ−კო−ბენ ერთ−ნა−ირ−სა ცი−აგს კა−მა−რას!..
მშვი−დო−ბით, ჩემ−ნო, თვალ−ში ცრემ−ლით გა−ნე−ბებთ თავ−სა...
უ−ცხოეთიდამ კვლავ მო−გაწვ−დენთ ჩემს გულს და თვალ−სა;
კვლავ გა−გი−ღი−მებთ შორ ქვეყ−ნი−დამ თქვენ ჩე−მი სუ−ლი,
და და−მი−წყებს−ცა სიყ−ვა−რუ−ლით ფეთ−ქა−სა გუ−ლი.
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
დარწმუნდით, რომ ბავშვებს აქვთ საკმარისი ადგილი და სათამაშოები, რომ თავისუფლად ითამაშონ.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ეცეკვებოდა ხეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები კატეგორიიდან ლექსები სამშობლოზე
სამწუხაროდ, სხვა ამავე ზომის ლექსები, რომელიც ამავე კატეგორიებშია, ვერ მოიძებნა | |
უფრო მცირე ზომის ლექსები კატეგორიიდან ლექსები სამშობლოზე
 |
საპატიო სახელიმანანა ტონია |
 |
გაზაფხულიილია ჭავჭავაძე |
 |
არ შეგვეშნდეს დიდი დაღმართისნანა სამხარაძე |
|
მაშ ავენთოთ სანთელივითნანა სამხარაძე |
 |
ჩემი თბილის-ქალაქინესტან კუპრავა |
უფრო დიდი ზომის ლექსები კატეგორიიდან ლექსები სამშობლოზე
|
დედა თბილისიმანანა ტონია |
 |
მერე რაა, რომ საქართველოაოთარ შალამბერიძე |
 |
ასპინძალადო ასათიანი |
