ერთ გალიაში ორი თუთიყუში _ჩიკო და მიკო ცხოვრობდა. მათ პატრონი ყოველდღე ასწავლიდა მეტყველებას. ჩიკო ყურადღებით უსმენდა პატრონს, ხოლო მიკოს არ აინტერესებდა და არც იწუხებდა თავს მოსმენით.

გავიდა რამდენე კვირა და ჩიკომ მოულოდნელად საუბარი დაიწყო, ხოლო მიკოს ერთი სიტყვის წარმოთქმაც არ შეეძლო, ამიტომ შურდა ჩიკოსი და როცა მას აქებდნენ, ისე იბერებოდა თუთიყუშს აღარ ჰგავდა.

ერთხელ მიკოს მეზობელი გალიიდან შესძახეს: შურს ის არა სჯობს ჩიკოს მიბაძო_ გაისარძო და დრო უქმად არ დაკარგოო?!