რა ხანია მეგობრობენ ზღარბი ზაკო და ციყვი ბაკო. ზაკო გაღმა ტყეში ცხოვრობს, ბაკოგამოღმა. ნაკადულზე წაქცეული ხე ხიდად გადებულა. ჰოდა, ხან ზღარბი გადაივლის ზედ და ესტუმრება ძმობილ ციყვს, ხან კი ციყვი ერთი ნახტომით გადაევლება ნაკადულს და ესტუმრება ძმობილ ზღარბს.

ერთ დილას ბაკომ პაწია კალათი პანტით გაავსო და ზაკოსაკენ გასწია, მაგრამ მეგობარი შინ არ დაუხვდა. ორი დღის წინ ბიძაშვილის ქორწილში რომ წავიდა, ჯერაც არ დაბრუნებულიყო. გული დასწყდა ციყვს. ცოტა ხანს დაისვენა, მერე კი ხან ერთ ტოტზე გადახტა, ხან - მეორეზე; სუროს გრძელი ტოტები მოზიდა და დაწვნა დაიწყო.

- ციყვო, რას აკეთებ? - ეხმარებოდნენ და კითხვებით არ ასვენებდნენ ზაკოს მეზობლები.
ბაკო ჩაიხითხითებდა ხოლმე, პასუხს კი არავის სცემდა.
ბოლოს სუროს „ნაწნავები“ მუხის ტოტზე ჩამოაბა და საქანელაც მზად იყო!
გამხიარულდა მთელი ტყე. ისეთი ჟრიამული ატყდა, თხუნელაც კი გამოძვრა სოროდან.
შინისაკენ მომავალ ზღარბს შორიდანვე მოესმა უჩვეულო ხმაური. - რა ამბავია? რა ხდება? რა უხარიათ, ნეტავ?

- ბუტბუტებდა გაოცებული. გული ლამის საგულედან ამოუვარდა, ისე აჩქარდა.

ზაკოს დაბრუნება ვერავინ შენიშნა.

- გამარჯობა, ჩემო ციყვო! გამარჯობა, მეზობლებო! - მთელი ხმით ყვიროდა, მაგრამ ღრიანცელში არავის ესმოდა მისი ხმა.

ბოლოს ისევ ბაკოს გაახსენდა მეგობარი. ნეტავ, სად არის აქამდეო? გაიფიქრა და სწორედ მაშინ დაინახა, რომ ზაკო უკვე იქ იყო. გახარებული ჩამოხტა ხიდან, მიესალმა და მოიკითხა. უცებ ციყვებმა თათები თათებში ჩასტაცეს ზღარბს, აიტაცეს და საქანელაზე დაასკუპეს.

- ჰერი, ჰერიიი! რა კარგიაა! - შემოსძახა ზაკომ.

ქანაობით გული რომ იჯერეს, ყველამ ერთხმად, სტუმარს გავუმასპინძლდეთო. ზაკომ ბაკოსათვის საგულდაგულოდ მოგროვილი თხილ-კაკალი დააწყო სუფრაზე, ყვავებმა - რკო, შოშიებმა - კუნელის კუნწულები, გუგულებმა - მაყვალი...

იგალობეს, იცეკვეს, მხიარული თავგადასავლები გაიხსენეს.

ბოლოს თამადა შაშვმა მაყვლის წვენით კიდევ ერთხელ შესვა მეგობრობის სადღეგრძელო...

იმ ღამეს ბუებმა, უბუ და ებუმ, ტყეში სეირნობისას საქანელა დაინახეს. ვინ გააკეთაო? ერთმანეთს  ეკითხებოდნენ. მთვლემარე ჩხიკვმა გასცათ პასუხი, ციყვმა ბაკომ, ზღარბი ზაკოს კეთილმა მეგობარმაო.

ჰოდა, ისინიც შემოსხდნენ საქანელაზე. მალე ჭოტებიც შემოუერთდნენ და სანამ ძილი არ მოერიათ და თავები არ ჩამოაკანტურეს, მანამ იქანავეს. მერე კი, სხვა რა გზა ჰქონდათ, თავთავიანთ ფუღუროებს მიაშურეს და ტკბილზე ტკბილად დაიძინეს.