ნანა
ნე−ტა რამ შე−გა−ში−ნა?
რა−ზედ შეჰკრ−თი, მტი−რალ−ნი
რისთ−ვის მო−მა−პყარ თვალ−ნი?
ჯე−რეთ ხომ შე−ნი ბე−დი,
გრძნო−ბა წინამორბე−დი
არ უ−ხა−ტავს მაგ შენს თვალს
ქართ−ველ−თად−მი ღვთი−ურს ვალს!..
მაშ რა−ღამ შე−გა−ში−ნა?
ნა−ნა, შვი−ლო, ნა−ნი−ნა!
ჯერ მი−ნამ ხარ ყმაწ−ვი−ლი,
მა−ნამ დრო მო−გესწ−რე−ბა,
ისწ−რა−ფე, შვი−ლო, ძი−ლი,
ისწ−რა−ფე განს−ვე−ნე−ბა!
მო−ვა დრო, გა−იზრ−დე−ბი,
მკლა−ვი გა−გი−მაგრ−დე−ბა,
შვი−ლო, ყრმო−ბის სიზმ−რე−ბი
ბრძო−ლა−ზედ გა−გეცვ−ლე−ბა.
არ შე−მიდრ−კე მა−ში−ნა,
ნა−ნა, შვი−ლო, ნა−ნი−ნა!
გა−ი−გებ მა−მუ−ლი−სას,
ბედ-ქვეშ და−ჩაგ−რუ−ლი−სას,
კვნე−სის ხმა−სა მწუ−ხა−რეს,
შვე−ლის ძა−ხილს მმუ−და−რეს;
და−ლოც−ვილ−სა ჩემ−გა−ნა
გუ−ლი ა−გი−ღელ−დე−ბა,
შვი−ლო, დე−დი−სა ნა−ნა
ხმლის ჟღე−რად შე−გეცვ−ლე−ბა.
არ შე−მიდრ−კე მა−ში−ნა,
ნა−ნა, შვი−ლო, ნა−ნი−ნა!
ჰნა−ხავ ჩვენ ბედ−შა−ო−ბას,
ძველს ერ−თო−ბას და−კარ−გულს,
ჩვენ−სა წამხ−დარს გმი−რო−ბას
და მა−მულს და−ობ−ლე−ბულს...
ა−ინ−თე ცე−ცხლით გუ−ლი,
მტერ−სა და−ე−ცი მე−ხად,
ან, ვით შვი−ლი ერთგუ−ლი,
და−აკვ−დი მა−მულს მსხვერპ−ლად!
არ შე−მიდრ−კე მა−ში−ნა,
ნა−ნა, შვი−ლო, ნა−ნი−ნა!
დე−და−თა გუ−ლი ჩვი−ლი
მა−მუ−ლისთ−ვის მაგრ−დე−ბა,
რად მინ−და ი−გი შვი−ლი,
თუ მისთ−ვის არ მოჰკვ−დე−ბა!
ვი−საც ძე არ შე−უკ−ლავს,
როს მა−მულს სჭი−რე−ბი−ა,
შვი−ლო, იმ ვაგ−ლახ დე−დას
შვი−ლი არ ჰყვა−რე−ბი−ა!
მე ი−სე არ წავხ−დე−ბი,
ნა−ნა, შვი−ლო, ნა−ნე−ბი!
ჩე−მის მა−მუ−ლი−სათ−ვის
მე ჩემს ძუ−ძუს გა−წო−ვებ,
მი−სი სი−კე−თი−სათ−ვის
გაგ−წი−რავ და გაბრ−ძო−ლებ...
მას დე−დის ძუ−ძუ ტკბი−ლი
შხა−მა−დაც შერ−გე−ბი−ა,
მა−მუ−ლისთ−ვის სიკვ−დი−ლი
ვი−საც და−ზა−რე−ბი−ა!..
შენ ი−სე არ წახ−დე−ბი,
ნა−ნა, შვი−ლო, ნა−ნე−ბი!
ი−ცო−დე, ეგ სიკვ−დი−ლი
მე−ტი დი−დი რამ ა−რი!
უკვ−და−ვი ა−რის შვი−ლი,
მა−მუ−ლისთ−ვის მომკვდა−რი!
მა−მულს მიგ−ცა ზე−ცა−მა
და, თუ ზედ და−აკვ−დე−ბი,
ნუგეშ-იცეს დე−და−მა,
რომ კა−ცი კა−ცად ჰკვდე−ბი.
ნუ−გეშს ვი−ცემ მა−ში−ნა,
ნა−ნა, შვი−ლო, ნა−ნი−ნა!
სიკვ−დი−ლის წამ−ში მა−მულს,
შვი−ლო, შენ გა−უ−ღი−მებ,
რომ სისხლს მის−გან მო−ცე−მულს
მას−ვე გმი−რებ უბ−რუ−ნებ;
აღს−რულ−დე−ბი ღი−მი−ლით —
რომ მა−მულს არ უმ−ტყუ−ნე,
და შენ შე−ნის სიკვ−დი−ლით
მის სიკვ−დი−ლი დასთრ−გუ−ნე.
გა−ი−ხა−რებ მა−ში−ნა,
ნა−ნა, შვი−ლო, ნა−ნი−ნა!
თუ ეგ−რე შენ მოჰკვდე−ბი,
ნუ გინ−და ნუ−რა ძეგ−ლი,
ი−სეც უკვ−დავ იქ−ნე−ბი,
ვით დე−დის შე−ნის ცრემ−ლი!
ჩე−მი ნა−ნა ეს ა−რი,
შვი−ლო, მას უ−ერთ−გუ−ლე,
რაც მე სი−ტყვით გითხა−რი —
შენ საქ−მით აღ−მის−რუ−ლე!
ნა−ნა, მა−მუ−ლის მსხვერპ−ლო,
პა−წა−წი−ნა ქართ−ვე−ლო!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
დაგეგმეთ კვება და შეიძინეთ მხოლოდ ის, რაც გჭირდებათ, რათა შეამციროთ საკვების ნარჩენები.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა პატარებისთვის)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ეცეკვებოდა ხეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
ქებათა ქება ნიკორწმინდასგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
ტყის სამართალიმანანა ტონია |
|
გეტერაგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
ლექსი ვეფხვისა და მოყმისახალხური |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
...ნა ფორტეპიანოზედ მომღერალინიკოლოზ ბარათაშვილი |
 |
ჟღალი მელაკუდას სიმღერათამარ ჩაჩიბაია |
|
მწუხარება შენზეგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
იანიჩარიილია ჭავჭავაძე |
|
ქეთევანნიკოლოზ ბარათაშვილი |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
ბუნების გლოვავაჟა–ფშაველა |
|
ჩიტი-ჩიორავაჟა–ფშაველა |
|
კახეთსვაჟა–ფშაველა |
 |
ასოხატულა კუნწულებიგივი ჭიჭინაძე |
|
სიკვდილი გმირისავაჟა–ფშაველა |
