-კარ−ზე ვი−ღაც ა−კა−კუ−ნებს,
ა−ბა, ნა−ხე ცი−რა.
ცოდ−ვა ა−რის იქ რომ დარ−ჩეს,
გა−რეთ ძლი−ერ ცი−ვა.
კა−რებს ფარ−თოდ გა−ვუ−ღებთ და
შე−მო−ვიყ−ვანთ ში−ნა,
მიდი,ნა−ხე, ვინ მო−ვი−და,
რა−ღამ შეგაში−ნა?
-კარს ხურ−ჯი−ნით ბა−ბუ−ა დგას
სა−ჩუქ−რე−ბად მო−აქვს,
ჯანმრ−თე−ლო−ბა, წარ−მა−ტე−ბა,
ცი−დან ფიფქ−თა თო−ვა.
მას მოჰყ−ვე−ბა ზღაპ−რის−გუ−და,
კი−დევ - თოვ−ლა გო−გო,
სა−ა−ხალწ−ლოდ ჩვენ−მა ბა−ბუმ
გაგ−ვა−ხა−რა რო−გორ.