,,რა−ღაც უ−საშ−ვე−ლოს ე−ლის,
რა−ღაც უ−საშ−ვე−ლოდ ცი−ვა,
ფიქ−რად მო−წყვე−ტი−ლი დარ−დი,
სევ−და პა−წა−წი−ნა ცი−და.
დე−დის ღი−მით სავ−სე მზე−რა,
მზე−რა სევ−დი−ა−ნი თვა−ლით,
მო−დი და−მეხ−მა−რე დე−და,
სა−ვა−ლი ა−მებ−ნა კვა−ლი.
ა−სე არ იქ−ნე−ბა მუ−დამ,
ირგვ−ლივ ჩუ−მი მოთქმა-მითქმა,
გულ−ში ჩა−მი−ხუ−ტე მუნ−ჯად,
სულ−ში ჩა−მი−სახ−ლე თბი−ლად.
შენ ხარ სი−ნა−ზე და სით−ბო,
შენ ხარ სათ−ნო−ე−ბა წყნა−რი,
მი−წად სა−ფი−ცა−რო ღმერ−თო,
ა−უ−რა−ცხე−ლი ხარ გან−ძი.
თვა−ლებს დავ−ხუ−ჭავ და ვი−ტყვი,
თით−ქოს ა−ღა−რა მყავს დე−და,
გულ−ზე და−მე−ცე−მა დარ−დი,
ბო−ლომ−დე და−მანგ−რევს სევ−და.
ვდგე−ვარ გა−ძარც−ვუ−ლი მარ−ტო,
გა−ში−ლი−ფე−ბუ−ლი, მკვდა−რი,
და რომ ა−ღა−რა მყავს დე−და,
ა−მას წარ−მო−ვიდ−გენ წა−მით.
მაგ−რამ წა−მი−ა თუ წყევ−ლა,
გზა-კვალს ვერ გა−უ−გებ ტკი−ვილს,
შენ რომ ა−ღარ მყავ−დე დე−და,
მეც ჩა−მო−ვინგ−რე−ვი ვი−ცი.
უ−ნა−ზეს ფიქ−რე−ბით გიხ−მობ,
მო−დი ჩა−მიქ−სო−ვე გულ−ში,
სულ−ში ჩა−მი−სახ−ლე ხვი−თოდ,
რო−გორც შე−ნი გრძნო−ბის ქურდი...’’