|
გიოს ცხენები |
|
და და−იძრ−ნენ ცხე−ნე−ბი,
ჩა−ე−ჭი−და გი−ო ფა−ფარს,
გა−და−ლა−ხა ვე−ლე−ბი,
მო−ი−ტო−ვა თავ−თუ−ხე−ბი,
ტყე, ჭა−ლა და მდი−ნა−რე,
ფიქ−რობს გი−ო,
სა−და−ცა−ა ცა−საც გა−და−ვევ−ლე−ბი.
ღრუბ−ლის ქუ−ლას ჩა−მო−ვი−ტან
და ვა−ჩუ−ქებ დე−დი−კოს,
მზეს იღ−ლი−ით წა−მო−ვუ−ღებ
დელ−ფი−ნი−კო ე−პი−კოს.
აჭ−რი−ალ−და სა−ქა−ნე−ლა
და გა−ჩერდ−ნენ ცხე−ნე−ბი,
უბ−ზინ−ვა−რებს წამ−წა−მებ−ზე
გი−ოს დი−დი ცრემ−ლე−ბი.
მანანა ქურდაძე
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
