ზა−ზა და ზუ−რა ზა−ფხულ−ში
ზო−ო−პარკ−ში რომ მი−ვიდ−ნენ,
ზარ−ნა−შო პირ−ვე−ლად ნა−ხეს,
პეშ−ვით უყ−რიდ−ნენ სი−მინ−დებს.

ზა−ზა ი−ძახ−და: „შე−ხე−დეთ,
ვერ ვძღე−ბი მი−სი ყუ−რე−ბით,
რო−გო−რი გაწ−კე−პი−ლი აქვს
ბუმ−ბუ−ლის გრძე−ლი ყურები“...

ზუ−რა ამ−ბობ−და: „ბუ−სა ჰგავს,
თავ−გა−სი−ე−ბულს, და−ჭყე−ტილს,
სად−მე ტყე−ში რომ მე−ნა−ხა
ნამდ−ვი−ლად ვერ გავარჩევდი“.

ღა−მით და−ე−ძებს საკ−ბი−ლოს,
ჩა−მი−ჩუმს არ გა−გა−გო−ნებს,
ძლი−ე−რი, შა−ვი ბრ−ჭყა−ლე−ბით
ი−ჭერს და სანს−ლავს თა−გუ−ნებს...