„თოვს, თოვს, ხოშ−კაკ−ლავს“,
ზამ−თა−რი ტყეს თვალს დაჰკ−რავს,
თოვლს ჩა−მოჰყ−რის, ჩა−მო−პენ−ტავს,
რა იქ−ნე−ბა ახ−ლა ნე−ტავ?
ტყეს ზამთ−რი−სა ე−ში−ნი−ა?
ა−ბა, რა−ტომ გა−ყურ−სუ−ლა?
არც ნა−დი−რი ხმი−ა−ნებს...
ჩი−ტუ−ნაც არ წკრი−ა−ლებს...
ნა−კა−დუ−ლიც გა−იტ−რუ−ნა,
ტყე რომ თოვ−ლით და−ი−ბუ−რა.
-შშშშშ!-
ფიფ−ქე−ბი შრი−ა−ლე−ბენ,
ტყე−ში მარ−ტო ეს−ღა ის−მის,
თოვ−ლი მო−დის ხვავ−რი−ე−ლად,
ცი−დან ძირს მო−ი−წევს ნის−ლი...
სი−ჩუ−მე რამ და−არღ−ვი−ა?
-კნაწ!-
გა−ის−მა უ−ცებ ტყე−ში!
ეს ციყ−ვი−ა, ფუ−ღუ−რო რომ
გა−უ−მარ−თავს ბე−ბერ ხე−ში.
თბი−ლად მო−კა−ლა−თე−ბუ−ლი
აკ−ნა−წუ−ნებს თხილს და კა−კალს,
დათოვ−ლილ ტყეს უმ−ზერს ციყ−ვი,
თოვს და ბარდ−ნის,
ხან ხოშ−კაკ−ლავს!
ტყე−ში ყვე−ლა ამ ხმებს უს−მენს,
ზამ−თარ−საც კი ე−ღი−მე−ბა,
ჯა−დოს−ნუ−რი სუ−რა−თი−ა! -
მთა-ბარს თოვ−ლი ე−ფი−ნე−ბა!
-შშშშშშშშ!-ფიფ−ქე−ბი შრი−ა−ლე−ბენ,
სა−ღა−მო−ა მყუდ−რო, თბი−ლი.
-კნაწ-კნუწ!-ციყვმა აკ−ნა−ტუ−ნა
კა−კა−ლი და ბლო−მად თხი−ლი.
შა−რი−შუ−რი, კნა−წაკ−ნუ−წი...
გა−ხა−ლის−და ირგვ−ლივ ყვე−ლა,
ახ−ლა ირგვ−ლივ სიმშ−ვი−დე−ა!
კურ−დღელს ა−ღარ ერ−ჩის მე−ლა...
-ტყე−ში თეთ−რი ზამ−თა−რია!
დელი-დელა! დელი-დელა!