ატა-მატა, ატა-მატა
კომ−პი−უ−ტერს უ−ზის კა−ტა,
ა−ღარ ახ−ტა, ა−ღარ დახ−ტა
და წო−ნა−ში მო−ი−მა−ტა.
უ−თა−თუ−ნებს „მაუსს“,
თან ი−ძა−ხის _ „მიაუ“-ს.
დე−და კა−ტა წუხს:
-და−ემს−გავ−სა კრუხს,
არ ა−ცი−ებს სკამს,
აქ−ვე ჭამს და სვამს.
ა−რა−ფე−რი ახ−სოვს,
აქ კრუ−ტუ−ნის გარ−და,
სულ მთლად გა−დაგ−ვარ−და!
ა−ქეთ მა−მა კა−ტა ბრა−ზობს:

-დრო−ა, კარ−გად ვუ−თა−ვა−ზო!
ნა−დი−რო−ბას არც კი ცდი−ლობს,
ლო−კავს თა−თებს სა−სა−ცი−ლოდ.
მხო−ლოდ „მაუსს“ ატ−რი−ა−ლებს,
დას−დევს თაგ−ვებს ვირ−ტუ−ა−ლურს!
სირ−ცხვი−ლის−გან და−ვი−კუ−ტე,
რა მა−გა−ლითს აძ−ლევს კნუ−ტებს.
მა−ლე ა−სე მოქ−ცე−ვით
ყვე−ლას გა−და−იმ−ტე−რებს,
ა−ჯო−ბებს, თუ ახ−ლა−ვე
გა−მო−ვურ−თავ ინ−ტერ−ნეტს!
დარ−დობს სა−კა−ტე−თი:
-კა−ტაა თუ მტრე−დი?
უ−ხა−რი−ათ თაგ−ვებს:
-კა−ტა ა−სე გვარ−გებს!
ატა-მატა, ატა-მატა,
კომ−პი−უ−ტერს უ−ზის კა−ტა,
ნე−ტა, სხვებ−საც თუ ეც−ნო−ბათ,
რაც ჩვენს კა−ტას და−ე−მარ−თა?