მდინარის ნაპირას გრძელფეხება და გრძელნისკარტა თეთრი ყანჩა ბინადრობდა. მხრებში ყოფდა თავს, გაუნძრევლა იდგა აბეზარი თაგვებისა და ხვლიკების სადარაჯოზე,რომლებსაც მუსრს ავლებდა, შემდეგ კი გაიძახოდა :_ერთი შემომხედეთ, რა გონიერი, მოქნილი და მოხერხებული ვარო! აცივდა თუ არა ყანჩამ მოიწყინა, სატრაბახო გამოელია,მაგრამ გაახსენდა მალე თბილს ქვეყნებისკენ უნდა გავფრინდეთო ,უცებ გაიფხორა და ჩაილაპარაკა: _ ახლა უკვე დროა კიდევ ერთხელ თავი მოვიწონოო და შესძახა: მეგობრებო, პირველი მე გავფრინდები და დააკვირდით რა სიმაღლეზე შემიძლია ფრენა და შემდეგ მომბაძეთო! _ეს თქვა და ნისკარტაწეული ცაში აიჭრა, ერთხანს მაღლა-მაღლა დაფრინავდა,შემდეგ ჩამოქვეითდა და ბოლოს ყველას დალღლილ-დაქანცული დაენარცხა მიწაზე. ყველამ სიცილი დააყარა, მარტო ერთ ფრთოსანს არ გასცინებია, წამოაყენა, გატეხილი თავი შეუხვია და ჩუმად უთხრა: ტრაბახი უგვანო კაცის საქმეა, სხვის გულს ასე ვერ მოიგებ, დაივიწყე ეს ცუდი ჩვევა და მეტ პატივიცემასაც დაიმსახურებო.

შეგონება (მორალი): ტრაბახი უგვანო კაცის საქმეაო.