ბევრ−ჯერ დამს−ვა კა−რუ−სელ−ზე
დე−დამ ბა−კუ−რი−ან−ში.
დრო−ის გასვ−ლას ვერც ვხვდე−ბო−დი
თა−მაშ−სა და ტრი−ალ−ში.

თოვ−ლის კა−ციც ა−ვა−შე−ნეთ
მხი−ა−რუ−ლი, მცი−ნა−რი,
ჩემ−ზე კარ−გი მშე−ნე−ბე−ლი
ქვე−ყა−ნა−ზე ვინ ა−რის?!

თოვლ−ში ბევ−რი ვი−თა−მა−შეთ,
უფ−რო ბევ−რი ვი−ცი−ნეთ,
გუნ−და−ო−ბა ი−სე მიყ−ვარს,
და−მა−ვი−წყდა სი−ცი−ვე.

მე−რე რა, თუ ფან−ტე−ლებ−მა
ა−მი−წით−ლეს ლო−ყე−ბი,
აქ დე−დი−კოს შემ−დეგ წელ−საც
უ−თუ−ოდ გა−მოვყ−ვე−ბი.