რო−ცა ვუ−ყუ−რებ ველ-მინდვრებს
და აყ−ვა−ვე−ბულ ტყის−პი−რებს,
მდელოს-ლამაზად მო−ხა−ტულს,
ხა−ვერ−დი−ვით რომ ბი−ბი−ნებს,
გულ−ში სი−ა−მე მეღვ−რე−ბა,
გა−ხა−რე−ბუ−ლი ვღი−ღი−ნებ.
თავს მზე დამ−ნა−თის ცხრათ−ვა−ლა,
ზე−ცა მი−ცი−ნის კრი−ა−ლა,
ჩიტ−მა მე−გობ−რად ჩამთ−ვა−ლა,
ჭიკ−ჭი−კით გა−და−მი−ა−რა.
ღმერ−თო, ეს ჩი−ტი მი−ცო−ცხლე,
არ გა−უ−ჩი−ნო ი−ა−რა!
მთამ ლურ−ჯი ქუ−დი მო−ირ−გო,-
წყა−რომ რაკ−რა−კით ილ−ხი−ნა...
ჩიტ−მა მე−გობ−რად ჩამთ−ვა−ლა,-
ჭიკ−ჭი−კით გა−და−მიფ−რი−ნა!