ქა−რი დაჰქ−რის შარა-შარა,
მთა და ბა−რი გა−ამ−წა−რა.
ა−ქეთ ე−ცა, ი−ქით ე−ცა,
გა−და−იქ−ცა ლა−მის მხე−ცად.
ე−ცა ტყე−მალს, ე−ცა ა−ტამს,
გრი−გალს ი−მათ ფოთ−ლებს ა−ტანს,
ვაშლს ტო−ტე−ბი და−ა−ლე−წა,
ვერ ის−ვე−ნებს, თუნ−დაც ერთ წამს...
თხი−ლი წელ−ში მო−ხა−რა,
ბა−ლი ლა−მის მო−თხა−რა,
ვარდს წა−ართ−ვა კა−ბა,
ეს საქ−მე−ა, ა−ბა?
ტყა−პა−ტყუ−პით ცვი−ვა ხი−ლი,
რა−კა−რუ−კით მოხ−ტის თხი−ლი,
ლა−წა−ლუ−წი გა−აქვთ ტო−ტებს,-
ყველ−გან ქა−რი და−ა−ბო−ტებს!