ეშ−მა−კუ−ჭა სულ ა−რა ჰგავს ეშ−მაკს,
ფრთის ფარ−ფა−ტით ა−იჭ−რე−ბა ცა−ზე,
არ ვი−ცო−დი, გა−მიკ−ვირ−და, თურ−მე
მთა−ში ო−ფოფს ე−ძა−ხი−ან ა−სე...

ზებ−რა−სა−ვით ზო−ლი−ა−ნი ფრთე−ბით
ტყეს და მინ−დორს შე−მო−იფ−რენს რამ−დენს,
ხან, გაშ−ლის და ხან, და−კე−ცავს ქო−ჩორს,
თავ−ზე ჭრე−ლი სა−ვარ−ცხე−ლი ა−დევს.

პა−ტა−რე−ბო, შე−ვეს−წა−რი ერ−თხელ
ტყის ფრინ−ვე−ლებს გა−ე−მარ−თათ ლხი−ნი,
ფერად-ფერად ლენ−ტებს ფენდ−ნენ ველ−ზე,
იდ−გა მღე−რა, ტაშ- ფან−დუ−რი დი−დი.

შე−ძა−ხი−ლი გა−ის−მო−და ირგვ−ლივ:
- ეშ−მა−კუ−ჭავ, და−უ−ა−რე, მი−დი!
ტრი−ა−ლებ−და ცერ−ზე... ერთი-ორი
ეშ−მა−კუ−ჭას მო−ცეკ−ვა−ვე წყვი−ლი.