ლ- ა−ვად გა−მიხ−და თო−ჯი−ნა,
ჩე−მი პა−ტა−რა გრე−ტა,
ერ−თი თეთ−რიც არ მი−ჭყა−ვის,
უ−ფუ−ლოდ რა ვქნა ნე−ტა?
მე−ზო−ბელს უნ−და ვე−სეს−ხო
თუნდ ა−თი−ო−დე ლა−რი,
თუ კი არ მომ−ცა, რა−ღა ვქნა?
ვა−ი−მე, ჩე−მი ბრა−ლი.

გო−გო, ნა−თი−ა, მის−მი−ნე
რა გა−სა−ჭი−რი მად−გას,
ჩე−მი პა−ტა−რა გრე−ტუ−ნა
წუ−ხე−ლის ცუ−დად გახ−და.

ნ- უ−ი, და−მიდ−გეს თვა−ლე−ბი,
ალ−ბათ გა−ცივ−და ლა−ლი,
სულ ონ−კა−ნის ქვეშ თა−მა−შობს,
იხ−ვი−ვით უყ−ვარს წყა−ლი.

ლ- სი−ცხე აქვს ძლი−ერ მა−ღა−ლი,
ტკი−ვა ყე−ლი და ყუ−რი,
ე−ქიმ−თან მინ−და მიყ−ვა−ნა,
მშვი−დად მექ−ნე−ბა გუ−ლი.
ე−გე−ბა რა−მე მა−სეს−ხო,
გექ−ნე−ბა ცო−ტა ფუ−ლი.

ნ- რა−მე რომ მქონ−დეს, გე−თაყ−ვა,
არ გა−გაწ−ბი−ლებ ლა−ლი,
ვფი−ცა−ვარ ყვე−ლა თო−ჯი−ნას,
მაქვს მხო−ლოდ ერ−თი ლა−რი.

ლ- რა ვქნა , რა წყალ−ში ჩავ−ვარ−დე,
ე−ქიმს რა მივ−ცე, მი−თხარ?
არც და−ზღვე−ვა მაქვს, უ−წამ−ლოდ,
რო−გორ დავ−ტო−ვო დიდ−ხანს?

ნ- ი−სევ ში−ნა−ურ რე−ცეპ−ტით
იქ−ნებ ვუშ−ვე−ლოთ რა−მე?
ვარ−დის ნა−ყე−ნი მი−ე−ცი
და ოფლს მო−ა−დენს ღა−მე.
ხვე−ლე−ბი−სათ−ვის და−ი−კო,
კა−მის ნა−ხარ−ში ას−ვი,
ძმრის სა−ფე−ნე−ბი და−ა−დე
და გა−მო−რე−ცხე ბავშ−ვი.

ლ- შენ გა−ი−ხა−რე, მად−ლო−ბა,
ტვი−ნი და−მებ−ნა ი−სე...
რა−მე რომ მომ−გო−ნე−ბო−და,
წუ−ხელ ვი−ზამ−დი მყის−ვე.