თაკო,იცი? ჩვენ−მა თხამ
თეთრ−მა, წვე−რებ−ცან−ცა−რამ,
დღეს თი−კა−ნი მო−ი−გო-
ბე−ბომ ა−სე მა−ხა−რა.

გა−ვი−ქე−ცი იმ წამს−ვე,
რომ თი−კა−ნი მე−ნა−ხა ,
ცო−ტას მოვ−ფე−რე−ბო−დი...
მირ−ქენ−და მე,ნეტავ თხა?

მი−ვირ−ბი−ნე. პა−ტა−რა,
ი−ცით რო−გორ დახ−ტო−და?
მსურ−და მი−სი და−ჭე−რა,
ვერ შევ−ძე−ლი მარ−ტო−კამ.

ა−ი, ჩე−მი ძა−მი−კო,
ა−რის უკ−ვე ა−თი თვის,
ხტო−მას ვინ−ღა მო−ი−თხოვს,
და−ბაჯ−ბა−ჯებს ჯერ ის ძლივს.

სა−ო−ცა−რი ა−რა−ა,
კაცს თხამ რო−გორ ა−ჯო−ბა?
არ სჭირ−დე−ბა სხვე−ბის−გან
უ−კან დევ−ნა, გარ−თო−ბა.

ჭა−მა, ხტო−მა, სირ−ბი−ლი,
შე−ის−წავ−ლა თა−ვი−სით,
ა−სეთ ჭკვი−ანს ერთს ა−რა,
ცხრას მო−ვუვ−ლი ხა−ლი−სით.