,,შე−ხე−დე, რო−გორ და−უ−თო−ვი−ა,
თეთ−რად მორ−თუ−ლა ქუ−ჩა, ბი−ლი−კი,
ეს ფან−ტე−ლი−ა, შენ რა გგო−ნი−ა?
ღრუ−ბელს წა−ა−გავს თეთ−რი ღი−მი−ლით.

გა−მო−დი, რო−გორ მო−უ−თო−ვი−ა,
ხეს და−ხუნძვ−ლი−ა მსხვი−ლი ტო−ტე−ბი,
და ახ−ლა დაბ−ლა იზ−ნი−ქე−ბი−ან,
რო−გორც გულ−სავ−სე მწი−ფე რტო−ე−ბი.

შე−ხე−დე, რო−გორ და−უ−თო−ვი−ა,
სარკმ−ლის მი−ნა−საც ვერ სწვდე−ბა ჩი−ტი,
რომ დამ−შე−ულ−მა დი−ლა−ად−რი−ან,
სა−კენ−კის ნაცვ−ლად მი−ირთ−ვას ფიფ−ქი.

გა−მო−დი, რო−გორ და−უ−თო−ვი−ა,
ჯე−რაც არ წყდე−ბა თეთ−რი მეჯ−ლი−სი,
ნა−ხენ ცა რო−გორ გა−ბად−რუ−ლი−ა,
მო−სა−ქუფ−რა−დაც უკ−ვე ვერ იცლის.“