გოგჩა
ო−დეს−მე ზვირთ−თა აღ−ქა−ფე−ბით ჰღე−ლავს მრის−ხა−ნედ;
ზოგ−ჯერ, ვით ბრო−ლი გულ-უბრყვილო, წმინ−და, უძ−რა−ვი,
თვის შო−რის ჰხა−ტავს ცი−სა ლაჟ−ვარდს და მთა−თა მწვა−ნეთ.
მაგ−რამ ნაქ−ცევ−ნი მის−თა კი−დეთ ძა−ძით მმოს−ველ−ნი,
საგ−ლო−ვო ნაშთ−ნი შე−ნო−ბა−თა კვლავ ე−რო−ვან−თა,
სად ჰყვა−ვე−ბუ−ლან დი−დე−ბუ−ლად ქა−ლაქ−ნი ვრცელ−ნი
და სად დღეს ვჰხე−დავთ ო−დენ ბუ−თა და ნა−ტა−მალ−თა. -
ჭმუნ−ვა−თა თვის−თა მნახ−ველ−თა−ცა ა−ზი−ა−რე−ბენ
უ−და−ბუ−რე−ბა, მჩუ−მა−რე−ბა, არა-რაობა.
თვალ−სა და გულ−სა კაცი−სასა სევ−დით ავ−სე−ბენ,
და უ−ნებ−ლი−ეთ წარ−მოდ−გე−ბა ოხვ−რით ეს გრძნო−ბა:
ა−ჰა, პა−ლატ−თა დი−დე−ბულ−თა ნგრე−უ−ლი ნაშ−თი.
ა−ჰა, ქა−ლაქ−თა ჩი−ნე−ბულ−თა ხვედ−რი უ−ცი−ლო,
ა−ჰა, ჩვე−ნი−სა მო−მავ−ლი−საც ნამდ−ვი−ლი ხა−ტი;
მხო−ლოდ აწმ−ყო−ზე რას დაბ−მულ−ხარ, ხედ−ვავ ბრმო−ბი−ლო!
ე−სე კა−მა−რა ძლივ საც−ნო−ბო ყო−ფილ ტა−ძა−რად,
სად კვლავ მე−ფე−ნი მო−წი−წე−ბით იდ−რეკდ−ნენ მუხლ−თა,
სად ღვთის დი−დე−ბა მორწ−მუ−ნე−თა ეს−მო−დათ მტკბა−რად,
და ცი−სა მი−მართ გრგვინ−ვი−დი−ან ხმა−ნი ფსალ−მუნ−თა, -
დღეს ეს ნაქ−ცე−ვი, სა−ხი−ე−რად მაჩრ−დი−ლო−ბე−ლი,
ჰხე−დავს თვის ქვე−შე დამ−ჩოქ−ვე−ლად ო−დენ პი−რუ−ტყვთა,
ზოგ−ჯერ ნა−დირ−თა, ზოგ−ჯერ მხეც−თა, და ხან წარმვ−ლე−ლი
მუნ შე−ა−ფა−რებს სა−ქო−ნელ−თა, შო−რით ზი−დულ−თა!
ეს გრო−ვა ქვა−თა სა−ხე შლი−ლის ო−თხკუ−თხე−დი−სა
ად−გილ არს, სა−და სა−ვაჭ−რო−ნი მდიდ−რად წყო−ბი−ლან;
სო−მეხ−ნი, მხნე−ნი ხე−ლო−ვან−ნი მომ−გებ−ლო−ბი−სა,
პირ−სა ქვეყ−ნი−სას ა−მა საქ−მით ად−რივ ცნო−ბი−ლან.
მა−შინ მათ შო−რის ხშირ ყო−ფილა ქუ−რურ−თა მქო−ნე
არა-თუ ვერ−ცხლით, ნდო−ბი−თა−ცა ყოვ−ლად მდი−დარ−ნი.
აწ მტვრად აღგ−ვი−ლან ი−გი ძა−ლი და ი−გი ღო−ნე;
მათ−თა განთქ−მულ−თა შეძ−ლე−ბა−თა წარშ−ლი−ან კვალ−ნი!
მი−ხე−დე ა−მა ვრცელ−სა ვა−კეს ქვა-ყრილსა ბნე−ლად,
კვლავ ას−პა−რეზ−სა, სად ჰქო−ნი−ათ ტა−იჭ−თა სრბო−ლა,
ჩოგ−ნით ტა−ცე−ბა ჭაბუკ-მხედართ გა−მო−საც−დე−ლად,
შუბ−თა ტრი−ა−ლი, ჯი−რითთ ტყორც−ნა და ი−სართ სრო−ლა.
ერთგ−ზის ე−სეცა ქვა−ნი შავ−ნი, დღეს და−ხავ−სილ−ნი,
ურ−თი−ერთ−თა−ნა კავ−ში−რო−ბით ა−მაღლებულან;
მკუთვ−ნელ−ნი მათ−ნი, ბედ−ნი−ერ−ნი და კმაყო−ფილნი,
ო−დეს−მე მათ−ში გან−ცხრო−მი−ლან და განშ−ვე−ბუ−ლან.
ა−ქა−ცა მჯდა−რა ძა−ლი მა−ღალს ტახტ−სა ა−მაყად,
წყა−ლო−ბა−თა და რისხ−ვის ფრქვე−ვით მმართ−ვე−ლი ერ−თა;
ა−ქაც უღრღ−ნი−ათ შურ−სა, მტრო−ბას გუ−ლე−ბი ხარ−ბად;
ტრფი−ალ−ნი ა−ქაც შემსჭ−ვალ−ვი−ან კვლავ ერთ−მა−ნერთ−თა.
რავ−დენთ ბა−ნო−ვანთ შვე−ნე−ბა−ნი ახ−ლად მშლი−ლობ−ნი
ჭავ−ლის სიწ−მინ−დეს მი−უ−ზი−დავს ნა−პირს ამ ტბი−სას;
ვარდ−ნი, ზამ−ბახ−ნი და მი−ხაკ−ნი, და გიშ−რის მ−წყობრ−ნი
რავ−დენგ−ზის ტურ−ფად გარ−დუ−ღი−ა სარ−კე−სა წყლი−სას.
რავ−დენგ−ზის მთვა−რეს, თავ-მომწონეს მათ−თან შთა−ხედ−ვით,
უგრძნ−ვი−ა თვი−სი ჩაგრულ-ყოფა და მოღ−რუბლ−ვი−ლა!
მაგ−რამ რა?!. დრო−სა მსრვე−ლის ცე−ლით, ყოვლ−თა წარ−წყმე−დით,
ცი−ურ−თა მჯო−ბი მშვე−ნებ−ლო−ბაც სხვა−თებრ მოსთვ−ლი−ლა!.
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
ალექსანდრე ჭავჭავაძის სხვა ლექსები:
გოგჩა |
გუთნის დედა |
ასწავლეთ ბავშვს, გაიგოს სხვისი საჭიროებები
ასწავლეთ ბავშვს, გაიგოს, რა სჭირდებათ სხვებს და როგორ შეუძლია მათ დახმარება.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ცეკვებოდა ხეეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
ეს მშობლიური ქარიაგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
ბარდნალალადო ასათიანი |
|
მწვერვალები ახალ მთებისგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
ჩემს მინერვასდავით მაჩაბელი |
 |
დამნაშავე ბურთიმანანა ტონია |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
ალუბალიქეთევან გარაყანიძე |
 |
ბატკანილუარა ჭანტურია |
 |
გიოს უნდა რაინდობაქეთევან კვიტატიანი |
 |
ენძელანესტან კუპრავა |
 |
გაზაფხულიცირა ტურაშვილი |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
მელაკუდას მაღაზიავასილ გულეური |
 |
არწივივაჟა–ფშაველა |
|
იმედი საზიკაულივაჟა–ფშაველა |
|
ისევ ეფემერაგალაკტიონ ტაბიძე |
|
ქურდი ბეკომანანა ტონია |
