რა იქ−ნე−ბა, ა−თას−ფე−რად
გაყ−ვა−ვილ−დეს სა−ქართ−ვე−ლო,
მე მო−ვუვ−ლი, ვუ−და−რა−ჯებ,
ვინ−მემ რომ არ გა−და−თე−ლოს.

მე−გობ−რებ−საც ხელს ჩავ−კი−დებ,
წრე−სა−ვით რომ შე−მო−ვევ−ლოთ,
მუ−დამ გუ−ლით მინ−დო−და, რომ
ჩვენს მი−წა−ზე ერ−თად გვევ−ლო.

ვი−ცი, მა−ლე ეს ქვე−ყა−ნა
ი−სე გა−დაგ−ვი−რილ−დე−ბა,
ჩემს ბაღ−ნარ−ში ლა−ღად გავ−ლა
სუ−ლაც არ მო−მე−რი−დე−ბა.

დი−ახ, მე ხომ ქართ−ვე−ლი ვარ,
არ გე−გო−ნოთ და−მა−ვი−წყდა,
“გვი−რი−ლე−ბი უნ−და დავრ−გო,
და−მიბ−რუ−ნეთ ჩე−მი მი−წა!!!”