აშ−რი−ალ−და კოხ−ტა წიგ−ნი,
ა−რაკ−რაკ−და ბრო−ლის წყა−რო:
-შენ ხომ ჩვე−ნი ან−ბა−ნი ხარ,
სიმ−ღე−რე−ბით მომ−დი−ნა−რო!

ა−ღუ−ღუნ−და „ანი,“ ბანი,“
მღე−რის „ვინი,“ „ზენი,“ „თანი“ ...
მათ სიმ−ღე−რებს ბანს აძ−ლე−ვენ,
მშობ−ლი−უ−რი ქვეყ−ნის მთა−ნი.

სუყ−ვე−ლა−ნი აქ ა−რი−ან,-
მო−ხა−ტულ−ნი სა−სო−ე−ბით,
„პარი,“ ჟა−ნი, „ შინი,“ „ჩინი“...
ყვე−ლა ჩვე−ნი თვა−ლის−ჩი−ნი!

ჩვე−ნი წიგ−ნი -ა−სე ვრცე−ლი,-
ცა რო−მა−ა, ი−მო−დე−ნა,-
წიგნ−თა წიგ−ნი, წიგნ−თა მე−ფე,-
ჩვე−ნი ტკბი−ლი დე−და−ნა!