სი−ხა−რუ−ლის ა−ლა−გი, ახ−დე−ნი−ლი ა−რა−კი,
მზემ და−ლო−ცა ჩე−მი თბი−ლის-ქა−ლა−ქი!
აქ ქუ−ჩე−ბიც მღე−რი−ან, რო−გორც ზღაპ−რის ფე−რი−ა,
ეს ქა−ლა−ქი ი−სე მშვე−ნი−ე−რი−ა!

სო−ლო−ლა−კი, მთაწმინ−და,-სხვა ად−გი−ლი არც მინ−და,
თუნდ განთქ−მუ−ლი ოქრო-ვერცხლის ბა−რა−ქით,
ვე−რა, ვა−კის უბ−ნე−ბი... ჩუ−მად ვე−სა−უბ−რე−ბი,
რომ ერ−თი−ა ჩე−მი თბი−ლის-ქა−ლა−ქი.

და სა−ხოტ−ბო ლექ−სე−ბით ტკბი−ლად ვე−ა−ლერ−სე−ბი,
გუ−ლით, გუ−ლით-სიყ−ვა−რუ−ლის ზვა−რა−კით,
დი−ღომ−სა თუ დი−დუ−ბეს, -ეშ−ხით გა−და−ბინ−დუ−ლებს
ე−ფე−რე−ბა ჩე−მი თბი−ლის -ქა−ლა−ქი.

ალ−ბათ ფრე−ნა სწა−დი−ათ, წლე−ბი ი−სე გა−დი−ან,
მო−ხა−ტულ−ნი ჩვე−ნი ყრმო−ბის ვა−რა−ყით.
აქ დღე−ე−ბი მი−დი−ან და სი−ცო−ცხლეს ფიქ−რი−ანს
გულ−ში იკ−რავს ჩე−მი თბი−ლის-ქა−ლა−ქი.

სიყ−ვა−რუ−ლი გა−ვუ−გეთ, გუ−ლის კა−რი გა−ვუ−ღეთ,
წა−ვი−კი−თხეთ სა−ნუკ−ვა−რი ა−რა−კი,
რო−გორც დე−და მშობელი-გუ−ლის და−მატკ−ბო−ბე−ლი,
ი−სე მიყ−ვარს ჩე−მი თბი−ლის ქა−ლა−ქი!

ძველ უ−ბან−თა ხა−ვერ−დებს უ−ფალს გუ−ლით ვა−ვა−ედ−რებ,
გა−ი−ხა−როს მშობ−ლი−ურ−მა ა−ლაგ−მა!
სო−ლო−ლა−კი, მთაწმინ−და... სხვა სა−უნ−ჯე არც მინ−და,
ი−დღეგრ−ძე−ლოს ჩემ−მა თბი−ლის-ქალაქმა!