დე−და კრუ−ხი ე−ზო−ში
ა−სე−ირ−ნებს წი−წი−ლებს.
უ−ცებ ერ−თი წი−წი−ლი
გულ−საკ−ლა−ვად წივ−წი−ვებს:
„ჩქა−რა დე−და, მიშ−ვე−ლე,
და−მიხ−სე−ნი კატისგან“.
კრუ−ხი შედ−გა, თვა−ლე−ბი
ა−ენ−თო სიბ−რა−ზის−გან.
ა−ე−შა−ლა ბუმ−ბუ−ლი,
ე−ზოს თვა−ლი მო−ავ−ლო.
კა−ტამ საფრ−თხე იგრძ−ნო და
ხე−ზე ასვ−ლა მო−ასწ−რო.
გა−ი−ფიქ−რა : გა−დავრ−ჩი
და თვა−ლე−ბი მი−ნა−ბა,
ა−სე ა−ვი ქა−თა−მი
ა−რა−სო−დეს მი−ნა−ხავს.
ცდე−ბი ჩე−მო ძვირ−ფა−სო,
არ ხარ კრუხ−თან მარ−თა−ლი.
ჯერ დე−დაა ეგ კრუ−ხი
და მე−რე−ა ქა−თა−მი.