ნერ−გი ვარ, ვწე−ვარ მი−წა−ზე
და თუ არ დამრ−გეს _ მოვკვ−დე−ბი.
თუ დამრ−გეს, თუ გა−ვი−ზარ−დე
და თუ გავ−შა−ლე ტო−ტე−ბი,

ხელს ვე−რა−ფე−რი შე−მიშ−ლის,
ფოთ−ლებს ჩა−ვიც−ვამ სა−მო−სად,
ვინ−მე დაჯ−დე−ბა ჩემს ჩრდილ−ში,
და−ის−ვე−ნებს და დამ−ლო−ცავს.

მე−რე კი შვე−ბას არ მომ−ცემს
ი−ანვ−რის გუ−ლის−ნა−დე−ბი,
ყინ−ვა მო−მა−ხევს სა−მო−სელს,
მო−თოვს და ავ−კან−კალ−დე−ბი.

მე−რე ფიქრს დარ−დი და−მიწ−ვავს,
ეს ცაც შეკრ−თე−ბა, ეს მთე−ბიც,
რად−გან მომჭ−რი−ან და მი−წას
კი−ვი−ლით და−ვე−ხეთ−ქე−ბი.

საქ−მეს ი−ზა−მენ სარ−ფი−ანს,
ჩე−მით ნა−ხა−ვენ სარ−გე−ბელს,
მე−რე ან ფიც−რად გამთ−ლი−ან,
ან ცე−ცხლში შე−მი−ძა−ხე−ბენ.

ერ−თხანს კი, ვიდ−რე ვი−ცო−ცხლებ,
მეც ბედ−ნი−ე−რი ვიქ−ნე−ბი,
თუ ჩემს ტო−ტებ−ში ბუ−დე−ებს
გა−ი−კე−თე−ბენ ჩი−ტე−ბი.