ისევ ეფემერა
ჩუ−მი შრი−ა−ლი სა−ი−დან ა−რი?
ქა−რი ა−რა სჩანს, ქა−რი ა−რა სჩანს:
მა−ინც მწვერ−ვა−ლებს ე−დე−ბა ქა−რი.
დუ−მი−ლი გახ−და ვიწ−რო გა−ლი−ა,
დაუძინა−რი და უჩინა−რი,
მხო−ლოდ ი−მი−ტომ, რომ მა−ღა−ლი−ა,
მა−რად და მა−რად ტყდე−ბა ჩინა−რი.
რო−გორც ჩინა−რი - ი−სე პო−ე−ტი,
მისთ−ვის სი−მაღ−ლე ა−რის წა−მე−ბა,
ა−რა ღი−მი−ლით და ა−ლო−ე−თი
დაჰფა−რავს მტერ−თა ცილისწა−მე−ბა.
ის - მა−ღა−ლი−ა, დი−დი−ა მა−ინც!
მისთ−ვის მო−ის−მის ზა−რე−ბის ზა−რი:
ქა−რი ა−რა სჩანს, ქა−რი ა−რა სჩანს,
მა−ინც მწვერ−ვა−ლებს ე−დე−ბა ქა−რი.
პო−ეტს მა−ი−სის სიზმ−რე−ბის ხილ−ვით
ე−სარ−კე−ბო−და პა−რიზის რკა−ლი,
მაგ−რამ უ−ეც−რად ქარ−ტე−ხი−ლი−ვით
მის ცხოვ−რე−ბა−ში შე−იჭ−რა ქა−ლი.
დე−მო−ნი−უ−რი არევ-დარევით
ყო−ვე−ლი მხრი−დან ა−ვარ−და ა−ლი.
სულ−ში დაჰქ−რო−და ქა−ლი ქა−რივით
და შეშ−ლი−ლი−ვით ჰკი−ო−და ქა−ლი.
ჰო, ლე−ლი−ა−ნი მა−შინ და−ქან−და,
ვით მწვერვა−ლიდან მე−რა−ნი მა−ლი.
კუ−ბო მიჰ−ქონ−დათ, არ−ვინ არ სჩან−და
და არ ტი−რო−და არც ერ−თი ქა−ლი.
ოჰ, სიყ−ვა−რუ−ლი ზღვე−ბის ქა−ფი−ა!
მი−ე−ცით წარ−სულს ელ−ვა ან ხმა−ლი,
რომ ა−მოკ−ვე−თოს ე−პი−ტა−ფი−ა:
“მის ცხოვ−რე−ბა−ში შე−იჭ−რა ქა−ლი”.
და პა−გა−ნი−ნიც... ორ−გი−ის ბა−დეს...
მა−ესტ−რო თა−სით გა−დაჰკ−რავს ღვი−ნოს,
ესტ−რა−და ნა−თელ ი−მე−დად ბა−დებს
აშ−ლილ ვოლ−ტორ−ნებს და პი−ა−ნი−ნოს.
ის დან−დო−ბი−ლი ი−ღებს ჭი−ა−ნურს
და სა−სახ−ლე−ებს ჰა−ერ−ში მო−დებს,
რომ მხა−რე−ე−ბი შე−ა−ჭი−ა−ნოს
და ლე−გენ−დე−ბი შო−რით ის−მო−დეს.
ა−რა! ა−რა−ა ი−მე−დი სი−მად,
ქალ−ნი ლან−დო−ბენ თლი−ლი თი−თე−ბით,
სი−მებ−თან ერ−თად ა−ტი−რებს ი−მათ
თვა−ლე−ბის ნა−ზი ქრი−ზო−ლი−ტე−ბით,
მათ მე−ოც−ნე−ბეს რომ ვარ−დი არ−გეს,
ის ნე−ბას აძ−ლევს სულს ი−თა−რე−შოს,
არ ხე−დავს ახ−ლო გაბ−ზა−რულ სარ−კეს
და უ−ი−მე−დო სა−პირ−ფა−რე−შოს.
რო−ცა ქარხ−ნე−ბი ისვ−რი−ან დორბ−ლებს,
ვერ−ჰარ−ნი, დრო−ის ახა−ლი დან−ტე,
თუ−ჯის ხე−ლე−ბით სძრავს მძი−მე ბორბ−ლებს,
გი−გან−ტი ცე−ცხლით მო−ან−და−მა−ტე.
და ტრი−ა−ლე−ბენ ბორბ−ლე−ბი ჩქა−რა
და, ინთ−ქე−ბი−ან ორთქლ−ში გვერ−დე−ბით.
ვერ−ჰარნ! გა−ის−მის მა−თი ხარხა−რი,
ნუ−თუ ა−რასდროს არ შევ−ჩერ−დე−ბით?
დად−გა დრო, რკი−ნამ ა−იდ−გა ე−ნა!
ის ი−თხოვს პა−სუხს, რო−გორც მკვლე−ლო−ბა,
და სას−ტი−კი−ა, რო−გორც გეე−ნა,
მი−სი სისწ−რა−ფის ულ−მო−ბე−ლო−ბა.
და ახრ−ჩობს თა−ვის ცხე−ლი თი−თე−ბით
მას−ვე, ვინც ი−მას სუ−ლი შთა−ბე−რა,
მოჰკ−ლეს ვერ−ჰარ−ნი! მაგ−რამ დი−დე−ბით
მას მო−ი−გო−ნებს ბე−დის სხვა წე−რა.
და დოს−ტო−ევს−კიც... მას თით−ქო ას−ჯერ
ნის−ლი−ან ღა−მით, ნის−ლი−ან ღა−მით,
მათ მი−უ−სა−ჯეს სიკვ−დი−ლით დას−ცა
და ის ე−ლო−და წამითი-წამით
ჯა−ლათს შე−მო−სულს ცი−ხე−ში წყნა−რად.
რა−ღაც ა−მა−ზე ღრმა, უფ−რო მე−ტი,
გა−უ−შუ−ქებ−ლად დარ−ჩე−ბა მა−რად -
ა−სე−თი ა−რის მი−სი პორტ−რე−ტი.
ი−გი არ სინ−ჯავს გა−მომხს−ნელ სა−ჭეს,
ე−ფი−ნე−ბო−და რა სა−ხეს ჩრდი−ლი.
სიკვ−დი−ლით დას−ჯა მას მი−უ−სა−ჯეს,
ვინ იგ−ლო−ვოს ის! რა−ა სიკვ−დი−ლი!
ე−შა−ფო−ტი−დან უ−ყუ−რებს შორს პანს
დღემ−დე თვა−ლე−ბის გამხდა−რი რე−ტი.
ა−სე−თი ა−რის მი−სი პორტ−რე−ტი...
ქა−რი ა−რა სჩანს, ქა−რი ა−რა სჩანს...
ლექსი 14 წლის და უფროსი ბავშვებისათვის
სხვა მომხმარებლების აზრით, ეს ლექსი საინტერესო შეიძლება იყოს საშუალოდ 14-დან ~ 16 წლამდე ბავშვებისთვის. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
თქვენი შვილები დროის უმეტეს ნაწილს თქვენთან ერთად გაატარებენ. თქვენი ყველა ქცევა თუ მოქმედება დიდ გავლენას მოახდენს ბავშვის განვითარებაზე. გახდით მაგალითი მათთვის, რათა მოგბაძონ და მიჰყვნენ თქვენს კვალს.
ანი კაპანაძის ბლოგი - დაწყებითი კლასის მასწავლებელი
„მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო,მაგრამ ათასი ბავშვის მშობელი” პირველად რომ წავიკითხე იოსებ ნონეშვილის ლექსი, „მასწავლებელი” საოცა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
ვარდიდავით მაჩაბელი |
 |
კლდე და მდინარევაჟა–ფშაველა |
|
არწივივაჟა–ფშაველა |
|
ბუნების გლოვავაჟა–ფშაველა |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
რას უმღერიან მერცხლებიგივი ჭიჭინაძე |
 |
ძილისგუდა ლაშანანა სამხარაძე |
 |
ჩვენი დედამიწანესტან კუპრავა |
 |
ლილი და მზენუნუ ჯანელიძე |
 |
გულის პასუხიაკაკი წერეთელი |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
მესაფლავეგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
მნათობთადმიბესიკი |
 |
უნიჭო მუსიკოსებიმანანა ტონია |
|
ქალაქი წყალქვეშგალაკტიონ ტაბიძე |
|
არაჩვეულებრივი კონცერტიმანანა ტონია |
