წვიმიანი გაზაფხული იყო. სკოლიდან ყოველ დღე ტალახიანი ფეხსაცმლით ვბრუნდებოდი, მოვიხსნიდი საწვიმარ ლაბადას და ცხელი ჩაის დასალევად გავრბოდი. ეს აპრილის შუა რიცხვებამდე, თორემ მერე გამოანათა და წვიმაც გაათბო ჭახჭახა მზემ, გალუმპულ ხეებს კვირტები გაეფურჩქნა  და სადღაც შორს, ჰორიზონტზე, ცისარტყელა გამოჩნდა. გამახსენდა, რომ ცისარტყელის ქვეშ გავლა ბედნიერების მომტანია და სურვილიც გისრულდება… ვინ იცის, მართლა ასეა თუ არა, მაგრამ ამას ახლა მნიშვნელობა არ ჰქონდა, მინდოდა მეცადა და სურვილმა იმდენად შემიპყრო, რომ ადგილს ვერ ვპოულობდი. ჰოდა, მამასთან ვაფრინე მესიჯი… ვწერდი რომ რაღაც საოცარ ცისარტყელას ვხედავ ფანჯრიდან, რომ ულამაზესია და გაგიჟებით მინდა მის ქვეშ გავლა. მამა ალბათ ძალიან დაკავებული იყო სამსახურში და სულ ორი სიტყვა დამიბრუნა პასუხად: - რა მაგარია! - რაც, სავარაუდოდ, ნიშნავდა - დღეს შენს სურვილს ახდენა არ უწერია - და მეც დავრჩი ასე, ფანჯრის მინას აწებებული, ცისარტყელის შემყურე, რომელიც ნელ-ნელა ფერმკრთალდებოდა. რამდენიმე წუთი და მამა ქოშინით შემოვარდა სახლში: - მიდი, ჩქარა ჩაიცვი! - შემომძახა, ჭიქაში წყალი დაისხა და სულმოუთქმელად გამოცალა. ჰოდა, გავძვერით, გავიარეთ ცისარტყელის ქვეშ იმ დღეს. არ მახსოვს რა სურვილი ჩავიფიქრე, მაგრამ ახლა, ოცი წლის შემდეგაც,  სასიამოვნოდ მეღიმება მამაჩემზე, რომელმაც ყველა საქმე გადადო და სახლში თავპირისმტვრევით გამოვარდა, მხოლოდ იმიტომ რომ თავისი თერთმეტი წლის შვილის ახირება შეესრულებინა და ტკბილი მოგონებების ხურჯინი კიდევ ერთი დაუვიწყარი მოგონებით შეევსო. ჰო, აბედნიერებს ცისარტყელის ქვეშ გავლა თურმე ადამიანს, სულ სხვანაირად, ვიდრე წარმოგვიდგენია, მაგრამ მაინც…