ამ სოფელში ყველამ იცის, რომ პატარა ზალიკო ტყისმცველობაზე ოცნებობს. ბიჭი სოფლის ბოლოს ცხოვრობს.  სახლს იქით ტყეა გაშლილი. ტყეში დიდი ხეებიც ცხოვრობენ და პატარებიც, უწყინარი ცხოველებიც და ენაჭიკჭიკა ჩიტებიც. ზალიკოს ხელს რა შეუშლის, ტყისმცველი რომ გახდეს?

ბიჭმა იცის, ტყეს დაცვა  ესაჭიროება,-წყარო რომ არ დაშრეს, ჰაერი რომ არ დაბინძურდეს, ქარმა რომ არ ითარეშოს...  ერთი სიტყვით,  დედამიწაზე სიცოცხლე რომ იყოს.  

ხის მოჭრა კი არა,  ამ ტყიდან ფიჩხსაც ვერავინ წაიღებს.   ზალიკოს  რას გამოაპარებ!

ეს რა ხმა ისმის?  რა ხდება ტყეში? 

შეშინებული ჩიტები ხეებიდან აიშალნენ.-ტყე საფრთხეშიაო.

ზალიკო  კისრისტეხით გარბის და რას ხედავს!  ნიკო პაპა მის საყვარელ ქოჩორა ბუჩქებს ნაჯახით მისდგომია! მოიხედა პაპამ და პირკატა ეცა, ასე განრისხებული ზალიკო რომ დაინახა.

-რას აკეთებ, ნიკო პაპა? 

-რა კოპები შეგიკრავს, ზალიკო! ხეს ხომ არ  ვჭრი, ფიჩხია და მეტი არაფერი...

-მერე არ იცი, რომ იებს ბუჩქის ძირას უყვართ ცხოვრება, ახლა სად უნდა ამოვიდნენ?  თავი რას უნდა შეაფარონ! შეხედე, ერთი კიდევაც ამოსულა!-ზალიკო წარბებს უფრო იკრავს. 

ნიკო პაპამ ძირს დაიხედა. მიწიდან ლურჯთვალა იას ამოეყო თავი და პაპას უღიმოდა.

პაპა შეცბა,  ნაჯახი აიღო და შინისკენ სულ ბუზღუნ-ბუზღუნით გასწია:

-ამ ბიჭის შიშით ტყეში ვერ შემოვსულვარ!

ზალიკო იასთან ჩაცუცქდა და მოეფერა:

-ნუ გეშინია, პატარავ, მე დაგიცავ!

იამ გაუღიმა. 

-მალე გაიზარდე ჩვენო დამცველო!-ჩამოსძახეს ჭიკჭიკით ჩიტუნებმა.