მამიკო ციყვი მხატვარია. ციყვუნია ცარო მას დილიდან ეწუწუნება:

-მამიკო, რა არის,  სულ ზღარბებსა და ლოკოკინებს რომ ხატავ?  რა იქნება, შემოდგომის სურათი დამიხატო. მასწავლებელმა დაგვავალა...

-ეს შენ დაგავალა, ცარო,-გაიცინა მამამ,-ჰოდა, თვითონვე დახატე...

-ვცადე, მაგრამ არ გამომივიდა, არ ვიცი, შემოდგომის ფერები  რომელია...

-კარგი, დაგეხმარები. ეს რა არის?

-ეს წაბლია.

-რა ფერისაა?

-ყავისფერი.

-კაკალი?

-კაკალი წაბლისფერია,-გაიცინა ცარომ.

მამამ სახატავ ფურცელზე ნაირ-ნაირი ხილი დახატა.

-ფერები ჩამოთვალე, ცარო,-ეს  ვაშლი რა ფერისაა?

-ეს ვაშლი  წითელია, ეს ვაშლი-ყვითელი,  ეს მსხალი მწვანეა, ეს კიდევ ოქროსფერი, ქლიავი-ლურჯია,   კომში კი -ყვითელი, ატამი ვარდისფერი,  ყურძენი-ქარვისფერი, ეს ბროწეულია,- ხასხასა ალისფერი...ეს დიდი გოგრაა! რა ფერის? ჩალისფერი!

ცარო  აკისკისდა. შემოდგომის ფერები ლექსივით ჩავარაკრაკეო.

-უკვე ვიცი, მამიკო! შემოდგომა თურმე ნაირ-ნაირ ფერისაა! 

გახარებული  ციყვუნია შემოდგომის სურათის ხატვას შეუდგა.