პატარა წვეთი დედამიწაზე ცხოვრობდა,-ლიკლიკა ნაკადულის ტალღებში. 

ლიკლიკა ნაკადული ლამაზ მინდორზე მიედინებოდა. პატარა წვეთი წყლის ნაკად მიჰყვებოდა, ცას უყურებდა და ფიქრობდა:

-რა კარგი იქნებოდა, ცაში რომ ვცხოვრობდე!

ზოჯერ ტიროდა კიდეც:

-ცაში მინდა, ცაში!

ერთხელ მზემ ისე დააცხუნა, რომ ნაკადული თითქმის ამოაშრო, პატარა წვეთი კი ააორთქლა და ცაში აიყვანა. ორთქლად ქცეული  მსუბუქი წვეთი ცაში გახარებული დასრიალებდა. ძალიან მოეწონა ბროლივით მოელვარე ცა. 

დიდხანს  იხეტიალა წვეთმა ლამაზ ცაზე, დაიღალა და დედამიწას ჩამოხედა. ყვავილებით შემკული მიწაც ძალიან ლამაზი იყო.  ცხელოდა. მიწას წყალი სწყუროდა, წვიმა ენატრებოდა. 

პატარა წვეთს კვლავ მშობლიურ სახლში დაბრუნება მოუნდა. უცებ იგრძნო, რომ  დამძიმდა. თურმე  ღრუბლად ქცეული და-ძმა წვეთები შემოერთებოდნენ. ტანზე დაიხედა, უკვე წვიმის წვეთი იყო. ძირს დაშვების დრო დამდგარიყო. 

პატარა წვეთი დედამიწისკენ მიქროდა. ის მხიარულად მღეროდა. შეეძლო დღეიდან ცასა და დედამიწას შორის ესეირნა,  კარგი საქმეც ეკეთებინა, -მოწყურებულ მიწას წვიმის წვეთად დაპკურებოდა.