წვიმინი დღე იყო. დები-თაია და ნია ფანჯარასთან  მოწყენილი იდგნენ.  ისინი წვიმით დაფარულ პატარა ბაღს გაჰყურებდნენ.

უცებ დებმა ჩიტუნას ჟივჟივი გაიგონეს. გარეთ, სახლის პატარა ტერასაზე ბეღურას ბარტყი ჩამოვარდნილიყო! წვიმა მთელი ძალით ასხამდა. ბავშვებმა ბარტყი სასწრაფოდ შინ შეიყვანეს.  პაწია  შიშისგან ძაგძაგებდა, ჭყლოპინებდა. 

უცებ დებმა ფანჯრის მინაზე კაკუნი გაიგონეს. დედა ბეღურა ყოფილიყო! ჩიტუნა საცოდავად გასწიოდა, ფანჯარას არ შორდებოდა, შუშას ფრთებს ახლიდა. გოგონებს იგი ძალიან შეეცოდათ.

-ბარტყი დედას უნდა დავუბრუნოთ!-თქვა ნიამ,-წვიმამაც გადაიღო.

ბავშვებმა ბარტყი ტერასაზე გაიყვანეს და ძირს დასვეს. ჩიტუნები მაინც შიშით ჟივჟივებდნენ.

-რა უნდათ?-იკითხა ნიამ.

-შინ შევიდეთ, ბეღურას ჩვენი ეშინია,-უთხრა  თაიამ.

როცა ტერასაზე ისევ გამოვიდნენ, ჩიტუნები არსად ჩანდნენ. გოგონებს გაუკვირდათ: როგორ შეძლო სუსტმა ბეღურამ ბარტყის წაყვანა? იქნებ მას ძალა სიყვარულმა შემატა?  იქნებ შვილი ფრთებზე შეისვა? იქნებ სასწრაფოდ ასწავლა ფრენა?

-აი, რა შეძლებია დედის სიყვარულს!-ჩურჩულებდნენ გაოცებული გოგონები.