სახატავ  ქაღალდზე  ქრისტინემ  სახლი დახატა. სახლი პატარაა, თუმცა ნამდვილს არაფრით ჩამოუვარდება.  აქვს პატარა კიბე, პატარა კარი და ორი პატარა ფანჯარა. ფანჯრები თითქოს თვალებია,- ისე იყურებიან, ნამდვილად ვიღაცას ელიან. ნეტავი, ვის?

ქრისტინემ სახლისკენ ხტუნვა-ხტუნვით მიმავალი გოგონა დახატა. გოგონამ სახლთან მიირბინა და შესძახა:

-რა ლამაზი პატარა სახლია! ვისია  ეს სახლი?

-მობრძანდი, სალომე, მობრძანდი!- სახლმა კარები ფართოდ გამოაღო, იმიტომ რომ ეს სახლი ამ დახატული გოგონასია.

კარგად დაფიქრდი, სახლში ცხოვრება მარტო გიხარია, თუ საყვარელ ადამიანებთან ერთად?  პატარა დახატულმა გოგონამ სალომემ ფანჯრიდან გამოიხედა, პატარა ნამდვილ გოგონას შეევედრა:

-მარტო ცხოვრება ძალიან მოსაწყენია! გეხვეწები, ახლა ჩემი ოჯახი დახატე!

ქრისტინემ თხოვნა შეუსრულა, მთელი ოჯახი დახატა. ესენი არიან: დედიკო, მამიკო, ბებია, ბაბუა და პატარა ბუთხუზა ძამიკო.

სალომემ კიბე ჩამოირბინა, თავისი ოჯახის წევრებს შეეგება, დედას გულში ჩაეკრა.

-კარგია, რომ მოხვედით! ძალიან მენატრებოდით! 

დედას თვალები გაუბრწყინდა:

-მეც მენატრებოდი, შვილიკო! ახლა კი სახლში შევიდეთ!

სახლმა კარები ფართოდ გამოაღო:

-მობრძანდით! სიხარულით იცხოვრეთ!

სახლის ყველა ფანჯარა განათდა. საკვამურმა ბოლი მხიარულად ამოაფუილა,- მამამ ბუხარში ცეცხლი დაანთო. ბუხარში ცეცხლი მშვიდად და ტკბილად მაშინ ღუღუნებს, როცა სახლში ბედნიერი ოჯახი ცხოვრობს.

მოდი, ერთხელაც ჩამოვთვალოთ, ამ  სახლში ვინ  ცხოვრობს: დედიკო, მამიკო, დაიკო, ძამიკო, ბებია დეა ბაბუა. დაიმახსოვრე,- მათ ერთად ოჯახი ჰქვია. 

ქაღალდს თანდათან ღამე ეპარება, სახლმა რატომღაც მოიწყინა. რას წუხს სახლი?-იმას, რომ მას სჭირდება ძაღლიც-მამაცი, ერთგული,-ამ სახლს, ამ ოჯახს რომ უდარაჯოს.

ჩვენმა პატარა მხატვარმა სწორედ ასეთი ძაღლი დახატა. ძაღლმა დაიყეფა:

-ვისია ეს სახლი?

ბავშვებმა ფანჯარა გამოაღეს, აჟრიამულდნენ:

-ჩვენია სახლი! ჩვენია ძაღლიც!

ძაღლს ძალიან გაუხარდა, როცა გაიგო, რომ ეს სახლი მისიც იყო და ეზო-ყურეს ფხიზელი, კეთილი მზერა მოავლო. დღეიდან ამ სახლისთვის, ამ ოჯახისთვის უნდა ედარაჯა.

ფანჯრები უკვე მიხურეს. ოჯახი მშვიდადაა. აქვთ სახლი, ჰყავთ ძაღლიც,- მათი სიმშვიდის დამცველი.

ძილის დროც დამდგარა.პატარა ქრისტინეს თვალები ელულება. ფერადი ფანქრები მან მაგიდაზე დატოვა, ბრწყინვალე, დახატული მზე ხვალ ამ დახატული სახლის ზევითაც ამოვა და ყველაფერს კიდითკიდე გაანათებს. ცა აქაც ყოფილა!

ეზოში, სახლისგან მარჯვნივ ქრისტინე ხეხილის ბაღს დახატავს, მარცხნივ ნაძვნარს, წინ ყვავილნარს. ასეთ კოხტა სახლში, ასეთ ლამაზ ეზოში ცხოვრება, აბა, ვის არ მოეწონება?

ამ ლამაზი სახლის წინ უამრავი დახატული მგზავრი ჩაივლის, ბევრიც ამოივლის, სახლს შეხედავს და იკითხავს:

-ვისია ეს სახლი? ვისია ეს სახლი?