ერთ ლამაზ ტყეში ხეები მეგობრულად ცხოვრობდნენ. 

გავიდა დრო. მშვენიერ ნაძვს თანდათან სიბერე შეეპარა. წიწვები გაუყვითლდა,  ტოტები გაუხმა. ხეები დაღონდნენ. მეგობარს სევდიანად ეჩურჩულებოდნენ, მაგრამ გამხმარ ნაძვს არაფერი ესმოდა. 

ერთხელ მოვიდა ტყისმცველი და გამხმარი ხე მოჭრა. ხეები მას ცრემლებით გამოეთხოვნენ. უცებ მოჭრილი ხის ადგილას პატარა ნერგი დაინახეს.  მას ტანი დედის  ფესვებიდან  ამოეყარა.  ხეები პატარა ნაძვს სიხარულით მიესალმნენ.

დრო გადიოდა. პატარა ნაძვი ნელ-ნელა იზრდებოდა. ხეები მას თავს ევლებოდნენ,  ცივ ნიავს არ აკარებდნენ.

ერთხელ იმ ადგილას დათუნია ბუთამ ჩამოიარა. დაინახა პატარა ნაძვი და ძალიან მოეწონა. თათები ჩასჭიდა და ნჯღრევა დაუწყო. ხეებს შეეშინდათ:

-რას აკეთებ, დათვო, რას!  ეს ნაძვი ჯერ კიდევ პატარაა...

დათუნიას არაფერი ესმოდა. ახლოს მდგარმა ფიჭვებმა მას სასწრაფოდ გირჩები დაუშინეს. დათვს არ სტკენია, მაგრამ შეეშინდა. ხეები ტოტებს უქნევდნენ, თითქოს რაღაცას ეუბნებოდნენ.  დათვმა ნაძვს ხელი გაუშვა და  სულ ბურდღუნ-ბურდღუნით გაიქცა. 

ხეები დამშვიდნენ, პატარა ნაძვს სიყვარულით  ჩაუშრიალეს:

-ნუ გეშინია, პატარავ, გაიზრდები, მოღონიერდები და დათუნია ვერაფერს დაგაკლებს.

ასეთი დამცველების გვერდით პატარა ნაძვს რა შეაშინებდა!