შენ ალბათ იცი, რომ ჩვენი ანბანის სასახლეში  ოცდაცამეტი ასო-ბგერა ცხოვრობს.

მათგან ხუთი ხმოვანია, დანარჩენი-თანხმოვანი.

ხმოვნები მომღერალი ბგერები არიან. თანხმოვნებს მათ გარეშე სიმღერა არ შეიძლიათ.  სიმღერა კი არა, რაღაც უაზრობა გამოდის.

ხმოვნები ძალიან ცელქები არიან. ერთხელ თქვეს, მოდი, თანხმოვნებს სეირი ვუჩვენოთო. უთენია ადგნენ და ანბანის სასახლიდან გაიპარნენ. 

დილა მოახლოვდა. მამალმა გაიფიქრა, მოდი, გავათენებო, მაგრამ ვერ დაიყივლა, ხმოვნები არსად იყვნენ. ისეთი ყივილი გამოუვიდა, შიშით გული კინაღამ თვითონვე გაუსკდა. აბა, რა ინებოდა, როცა  მამალი კი არა, მმლ იყო.

ჩიტუნიამ გაიფიქრა, მოდი, დილას გალობით შემოვაბრძანებო, მაგრამ  რა გალობა, რის გალობა... შიშით კინაღამ თვითონვე  ჩამოვარდა ხიდან... აბა, რა იქნებოდა, როცა ჩიტუნა კი არა, ჩტნ იყო.

მზემ გაიფიქრა, დილას მე დავეხმარებიო, მაგრამ ადგილიდანაც ვერ დაიძრა, შიშით კინაღამ თვითონვე დაბნელდა. აბა, რა იქნებოდა, როცა მზ იყო და არა მზე.

თანხმოვნებმა იფიქრეს, მოდი, დილას ჩვენ ვუშველოთო, მაგრამ სიმღერა რომ სცადეს, შიშით კინაღამ თვითონვე აიღეს ხელი თანხმოვნობაზე. აბა, რა იქნებოდა, როცა თანხმოვნები კი არა, თნხმვნბ იყვნენ. სცადეთ, როგორი გამოსათქმელია. მე ვერ შევძელი.

დილა ცხარე ცრემლებით ატირდა. შიშით კინაღამ გული გაუსკდა. აბა, რა იქნებოდა, როცა მისგან მხოლოდ დლ დარჩენილიყო.

კიდევ კარგი, ხმოვნებს მობეზრდათ დამალობანას თამაში და გამოვიდნენ. მიხვდნენ, მათი მიზეზით რაც მოხდა და ძალიან შერცხვათ:

-გვაპატიეთ! ასე მეტად არასოდეს მოვიქცევით! 

მამალმა სასწრაფოდ დაიყივლა, ჩიტუნამ  სასწრაფოდ გალობა დაიწყო, მზე სასწრაფოდ ცაზე ამოცურდა, დილა სასწრაფოდ დადგა, ხმოვნები და თანხმოვნები სასწრაფოდ სიტყვების შედგენას შეუდგნენ...

აბა, რა იქნებოდა, - ერთმანეთთან მეგობრული თანხმობით ყველას ყველაფერი კარგად გამოსდის!