დი−ლა გა−თენ−და ცინ−ცხა−ლი,
მა−მალ−მა დას−ცა _ ყიყ−ლი−ყო!
გა−მო−აღ−ვი−ძა ხმამ შაშ−ვი
და−ი−ჭახ−ჭა−ხა _ ვინ ი−ყო?

ჭა−ლამ მძი−ვე−ბად ა−ის−ხა
კუტ−კა−ლი−ე−ბის ჭრი−ჭი−ნი.
ტუ−რას ძილ-ღვიძილს უ−კარ−გავს
ბა−გა−ში ბატკ−ნის კი−კი−ნი...

მი−წას ჩიჩქ−ნი−ან დი−ლი−დან
გო−ჭებს გა−უ−დით ჭყვიტ-ჭყვიტი!
_ ე−ზო აქ−ცი−ეს ჭანჭ−რო−დო _
ინ−და−ურთ მორ−თეს ყვი−ტყვი−ტი...

ჩანჩ−ქერს ა−უსხლ−ტა კალ−მა−ხი,
კა−ტამ გა−ა−ბა კნა−ვი−ლი.
_ რა ვქნა, ვერ ვი−ტან კნა−ვილ−სო, _
ბო−ჩო−ლა მორ−ბის ბღა−ვი−ლით...

ბა−ტი და−უხვ−და სი−სი−ნით:
_ ჩუ−მად, ნუ ბღა−ვი, სსსსსუ!
ბატს გა−და−უდ−გა მწე−ვა−რი,
_ შენ, ე−ი! გა−ჩუმ−დე−ბი, თუ?..

ფიქ−რი არ ას−ვე−ნებს გუ−გულს _
მტრე−დი არ მის−ტუმ−რებს, ნუ−თუ?..
მი−ას−ტუმ−რა კარ−ზე დი−ლით:
_ გუ−გუ, გუ−გუ, გუ−გუ!

გა−მოს−ძა−ხა მტრედ−მა გუ−გულს:
_ არ მცა−ლი−ა, გო−გო,
და−მა−ცა−დე, ხუნდს ვა−ძი−ნებ;
_ ღუ−ღუ, ღუ−ღუ, ღუ−ღუ!

ღუ−ღუ _ თქვენ და,
ღუ−ღუ _ ჩვენ და,
ყვე−ლა პა−წა−წი−ნას,
ყვე−ლას, ყვე−ლას, ვის პა−ტა−რას
მშვი−დი ძი−ლით სძი−ნავს!