დე−ლა−სა, დელი-დე−ლა−სა,
გო−გო−სა ცუგ−რუ−მე−ლა−სა
უყ−ვარს თა−ვი−სი ძა−მი−კო,
უნ−და, რომ კარ−გი და ი−ყოს,
მზე−ცა და მთვა−რეც, გა−მო−დის,
მას თა−ვის ძმა−ზე ა−მოს−დის.
დე−ლა−სა, დელი-დე−ლა−სა,
ბი−ჭუ−ნას სა−ქე−ბე−ლა−სა,
უყ−ვარს და−ი−კო ხა−თუ−ნა,-
გო−გო−ნა თვა−ლებ−ხა−ტუ−ლა.
ზრუნ−ვას არ აკ−ლებს პა−ტა−რას,
ძმას და ჰყავს მზი−სა სა−და−რად.
ყო−ჩაღ, ი−მათ და-ძმობასა!
ამქ−ვეყ−ნად უტკ−ბეს გრძნო−ბა−სა!