ამ−დენ კა−კალს რომ აგ−რო−ვებ
ვისთ−ვის გინ−და ან რისთ−ვის?!
თურ−მე ციყ−ვი ემ−ზა−დე−ბა
სუს−ხი−ა−ნი ზამთრისთ−ვის.

ვი−ცი რო−მარ შეგ−ცივ−დე−ბა
ჩა−გიც−ვი−ა ეგ ქურ−ქი,
ვერ და−გაკ−ლებს ვე−რას ყინ−ვა,
ვერც ძლი−ე−რი ქარ−ბუ−ქი.

სა−ნო−ვა−გით გა−მო−ავ−სე
შე−ნი თბი−ლი ფუ−ღუ−რო,
ვი−ცი გინ−და თოვ−ლის ფიფ−ქებს
უ−დარ−დე−ლად უ−ყუ−რო.

გპირ−დე−ბი რომ გეს−ტუმ−რე−ბი,
დამ−დეგ ა−ხალ−წელს- შო−ბას,
ა−ი ნა−ხე არ მო−გაკ−ლებ
ქე−იფს და თამაშო−ბას.