ბევრ პა−ტა−რას გა−ა−ო−ცებს, ვი−ცი,
თაფ−ლი−ჩი−ტას უც−ნა−უ−რი ნი−ჭი,
ის ერთ წამ−ში გა−პოვ−ნი−ნებს ტყე−ში
ფუ−ღუ−რო−ებს თაფ−ლი−სა და ფი−ჭის.

მოფ−რინ−დე−ბა, წინ და−გის−კუპ−დე−ბა,
თუ−კი ტყე−ში შე−სულს მოგკ−რა თვა−ლი,
სკუპი-სკუპით გა−დახ−ტე−ბა ტოტ−ზე
და ვე−ლუ−რი თაფ−ლის გზას გას−წავ−ლის.

- რა კარ−გი ხარ, თაფ−ლი−ჩი−ტავ, ი−ცი?!-
სი−ხა−რუ−ლით ცას ე−წი−ა ქე−თი.
- ა−ბა, გას−წი, მა−პოვ−ნი−ნე თაფ−ლი!-
თქვა და უ−კან გა−ე−დევ−ნა ქეთ−ლით.