ხომ გი−ნა−ხავს ცა−ზე ბურ−თი რომ და−გო−რავს,
ირგვ−ლივ კი−დევ მო−ციმ−ცი−მე ვე−ლი−ა.
შავ მინ−დორ−ზე ყვა−ვი−ლე−ბი და−უყ−რი−ათ
და იმ დიდ ბურთს სულ ციმ−ცი−მით ეტრ−ფი−ან.
ყო−ველ ღა−მე მის ა−მოსვ−ლას ვე−ლო−დე−ბით
მე და მარ−თა შევ−ცი−ცი−ნებთ მოთ−მე−ნით
რო−გორ ვნატ−რობთ ერ−თხელ ჩვენ−თან ჩა−მო−გორ−დეს
კი−დევ დიდხან,დიდხანს დავე−ლო−დე−ბით.
ო−რი დღის წინ ცა−ზე მხო−ლოდ მთვა−რე ი−ყო,
მთვა−რე ი−ყო ნა−თე−ლი და ნამ−გა−ლა.
დღეს კი ბურ−თი, დი−დი ბურ−თი დარ−ჩე−ნი−ა
ალ−ბათ ვი−ღაც გულ−მა−ვი−წყს და პა−ტა−რას.