იყო და არა იყო რა. იყო ერთი პატარა მწერი. 

რა ერქვა? 

საოცარი ისაა, რომ სახელი სულაც არ ერქვა. 

ძალიან მორცხვი იყო, სულ  ფოთლების ქვეშ იმალებოდა და იქიდან მალულად  იჭყიტებოდა.

რა გასაკვირია, რომ მწერებმა მას სახელი ვერ დაარქვეს. 

მშვენიერმა   ჭიამაიამ მას  სათამაშოდ დაუძახა, მაგრამ მწერს შერცხვა და არ გამოვიდა.

-არ უნდა ჩვენთან თამაშიო,-გაიფიქრეს  და თავი დაანებეს. 

ერთხელ ჭიამაია შორს გაფრინდა. ამასობაში დაღამდა. ჭიამაია შინ ვერ ბრუნდებოდა. 

ყველა მას ელოდა, პატარა მწერიც  ფხიზლობდა:

-რა ვქნა, რით დავეხმარო ჭიამაიას? ვაითუ, ხიფათს გადაეყაროს. მთვარეც ძლივს ანათებს!  ჩვენი საყვარელი დაიკო  გზას როგორ გამოიგნებს! 

არ იცოდა, რა ექნა, აქეთ-იქით აწყდებოდა:

-ნეტავი, მზის სხივი ვყოფილიყავი!

მთვარე ხომ მზის სხივებს ირეკლავს. გაიგონა მწერის ნატვრა და მზის ერთი პაწია სხივი გამოუგზავნა. სულაც არ დანანებია.

აი, საოცრება!  ღამის სიბნელეში მწერი მზის პაწია სხივივით აციმციმდა. ყველა გაოცდა. 

დაინახა ჭიამაიამ, რომ ძირს რაღაც ციმციმებდა, უხმოდ ეძახდა.  სწორედ მისკენ  გამოფრინდა.

-რა კეთილი ყოფილხარ!..  და რა ლამაზი! აი, თურმე როგორი ხარ! -დიდი მადლობა, მეგობარო!-შესძახა ჭიამაიამ.

-როგორ ციმციმებს! -შესძახეს მწერებმა,-ამიერიდან ღამის სიბნელისა არ შეგვეშინდება! 

- მე შენ სახელს დაგარქმევ,-თქვა ჭიამაიამ,-ციმციმავ, რა უფრო მოგიხდება? ციმციმა თუ ნათება? ციმციმ-ნათელა! დიახ, შენ დღეიდან ციმციმ-ნათელა გერქმევა!

დიდხანს ეძახდნენ   მეგობრები  მას ციმციმ-ნათელას, მერე ვიღაცამ ამ სიტყვაზე კინაღამ ენა მოიმტვრია, ადგა და ციცინათელა დაარქვა. 

კიდევ კარგი...