ფუ−ღუ−რო−ში მო−ბი−ნად−რე,
ჭკვი−ა−ნი და თა−ნაც ბრიყ−ვი
მე−ზობ−ლებ−თან დამჯ−და−რა და
ა−სეთ ამ−ბავს ყვე−ბა ციყ−ვი:
- გაღ−მა ტყე−ში მი−მიწ−ვი−ეს,
ცხო−ვე−ლე−ბის მე−ფე გავხ−დი,
თავს გვირგ−ვი−ნი მე−ხუ−რა და
წიფ−ლის ძი−რას მედ−გა ტახ−ტი,
შე−იკ−რიბ−ნენ ი−ქა−ურ−ნი,
გა−დი−ხა−დეს დი−დი ლხი−ნი,
მრავ−ლად ე−წყო გრძელ სუფ−რა−ზე
წაბ−ლი, კა−კა−ლი და თხი−ლი.
ვე−ზი−რე−ბად მგლე−ბი მყავდ−ნენ,
მრჩევ−ლად - მე−ლა, მცვე−ლად - დათ−ვი,
ყვე−ლა საქ−მეს თვი−თონ ვ−წყვეტ−დი,
რად მინ−დო−და რჩე−ვა მა−თი?
მე−ფე ვი−ყავ უძ−ლე−ვე−ლი,
მი−წო−ნებ−და ყვე−ლა აზ−რებს,
მაგ−რამ ერ−თხელ მა−ინც შეცდ−ნენ
და ძა−ლი−ან გა−მაბ−რა−ზეს.
და−ვე−რი−ე ყვე−ლას ერ−თად,
ა−ტყდა ტყე−ში ფო−რი−ა−ქი,
არ−ვინ ყავ−დათ ჩე−მის−თა−ნა
მა−მა−ცი და გო−ლი−ა−თი.
ყვე−ლანი შორს მო−ვის−რო−ლე,
ვინც არ მო−მი−ვი−და თვალ−ში,
მაგ−რამ ზე−ცამ და−ი−ქუ−ხა,
მე−ხი მომხვ−და უ−ცებ თავ−ში...
და თვა−ლე−ბი და−ვა−ჭყი−ტე,
ვერ გა−ვი−გე, სად ვარ, ვინ ვარ,
წაბ−ლის ხე−ზე მძი−ნე−ბი−ა,
თურ−მე სიზ−მარ−ში ვყო−ფილ−ვარ.
ა−ღარც გვირგ−ვი−ნი მამშ−ვე−ნებს,
არც ვე−ზი−რი და მცვე−ლი−ა,
მე−ხიც არ ჩა−მო−ვარდ−ნი−ლა,
თავ−ზე წაბ−ლი დამ−ცე−მი−ა.