ტყის პი−რას ყა−ნა შრი−ა−ლებს,
სი−მინ−დე−ბი−ა ნარ−ჩე−ვი,
გა−და−პა−რუ−ლან ყა−ნაში
გა−უ−მაძ−ღა−რი მაჩ−ვე−ბი.
ჩა−მოს−ძა−ხი−ან პან−ტი−დან
მაჩ−ვებს ლა−მა−ზი შაშ−ვე−ბი:
- მაჩ−ვე−ბო, თქვენს თავს სირ−ცხვი−ლი,
არ უ−ფიქრ−დე−ბით, რას შვრე−ბით,
სარ−ჩოს მო−ძებ−ნა არ გინ−დათ,
სხვის ნაშ−რომ−სა ხართ ნაჩ−ვე−ვი.
მაჩ−ვებ−მა შაშ−ვებს ას−ძა−ხეს:
- უ−რი−გოს, ა−ბა, რას ვშვრე−ბით?
ი−ცო−დეთ, ხმა გა−იკ−მინ−დეთ,
თო−რემ ტყუ−ი−ლად დაშვრე−ბით,
თქვენს სი−ტყვას რომ და−ვუ−ჯე−როთ,
დღე−საც უ−ვახშ−მოდ დავრ−ჩე−ბით,
ამ ყა−ნის პატ−რონს რა უ−ჭირს?
ე−ყო−ფა ჩვე−ნი ნარ−ჩე−ნი...
ამ დროს ტყის−პი−რა ბი−ლიკ−ზე
გა−მოჩნ−დე−ბი−ან ბავშ−ვე−ბი,
მო−აქვთ წაბ−ლი და წი−წი−ბო,
სო−კო−ე−ბი და ვაშ−ლე−ბი,
მო−დი−ან ჟრი−ა−მუ−ლით და
ტყე−ში ნა−ნა−ხის გარ−ჩე−ვით.
შე−შინდ−ნენ, ყა−ნას ტო−ვე−ბენ
გულ−გა−ხეთ−ქი−ლი მაჩ−ვე−ბი...
შაშ−ვე−ბი? შაშ−ვებს რა უ−ჭირთ? -
ა−რას ერ−ჩი−ან ბავშ−ვე−ბი.