ჩვენს ე−რამ−დე, დი−დი ხნის წინ,
დე−და−მი−წას ფლობდ−ნენ სხვე−ბი,
თურ−მე ი−სი−ნი ყო−ფი−ლან,
დი−ნო−ზავრ−თა გუნ−დის წევრ−ნი.
ხორც−საც ჭამ−დენს, დიდ ბა−ლა−ხებს,
არ ტო−ვებდ−ნენ მინ−დორს არ−სად,
დიდ−გუ−ლობდ−ნენ, ხმა−უ−რობდ−ნენ,
ი−ლე−სავდ−ნენ კბი−ლებს მალ-მალ.
მა−თი ში−შით მაღ−ლა ჩი−ტი,
დაბ−ლა მწე−რი ა−ღარ ჩან−და,
დე−და−მი−წა ი−სე შეძ−რეს,
გა−აბ−რა−ზებს მე−ტად ალ−ბათ.
დე−და−მი−წამ უხ−მო ძა−ლებს,
ას−ტე−რო−იდს დიდს და მტარ−ვალს,
ი−სიც ჩვენს−კენ გა−მო−ქან−და,
და გა−აქ−რო ყვე−ლა დაბ−ლა.
ა−სე გაქ−რენს დი−ნო−ე−ბი,
დი−დიც, მოკ−ლეც, პა−ტა−რა−ცა,
მე−რე სიმწ−ვა−ნე მო−ე−დო,
მინდორ-ველს და მა−ღალ მთა−თა.