უნიჭო მუსიკოსები
ფე−ხით მოვვ−ლე მთა-ბარიო,
ბავშ−ვებს უნ−და მო−ვუ−ტა−ნო,
სა−სა−ცი−ლო ზღა−პა−რი−ო.
ჰო−და უკ−ვე შე−მობრ−ძან−და,
მოხს−ნა თა−ვი იმ ჩვენს გუ−დას,
ვე−ლო−დე−ბით გა−ნა−ბუ−ლი,
ლექსს გვი−ამ−ბობს, იგავს,-თუ რას.
ერთ სო−ფელ−ში მო−ხუც ბე−ბოს,
ჰყავ−თა თურ−მე ძრო−ხა ჭრე−ლა,
მო−საწ−ვე−ლად რომ იხ−მობ−და,
მო−დი−ო−და ი−სიც ხე−ლად.
ბე−ბო ამ დროს ღი−ღი−ნებ−და,-
ძრო−ხამ არ ი−ცო−და ე−ნა,
მაგ−რამ მას კი ე−გო−ნა რომ,
აქვს სა−ოც−რად კარ−გი სმე−ნა.
ჭრე−ლავ, რა−ზედ მო−ი−წყი−ნე?-
ეკითხება“წრი−პა“ თაგ−ვი,-
მო−დი მუ−სი−კას გას−წავ−ლი,
სა−ხა−ლი−სოდ ა−რის კარ−გი.
ძრო−ხა უ−ცებ გონს მო−ე−გო,
ეგ ჰქო−ნი−ა გულ−ზედ დარ−დად,
ა−ირ−ჩი−ეს დი−დი არ−ფა.
იმ ნო−ტე−ბის შე−სას−წავ−ლად.
შე−იკ−რიბ−ნენ მსმე−ნე−ლე−ბი,
ცხვა−რი, ვირი,თხა და ჯო−რი,
თაგვ−მა ფრენ−ჩიც გა−და−იც−ვა,
გახ−და ძრო−ხის დი−რი−ჟო−რი.
ინსტ−რუ−მენ−ტი ფე−ხებს შუ−ა,
მო−ი−მარჯ−ვა თურ−მე ჭრე−ლამ,
ჯერ ტექ−ნი−კას ვერ ფლობს სრუ−ლად,
უკ−რავს ჩლი−ქით ნე−ლა- ნე−ლა.
ნო−ტე−ბი რომ გა−და−ფურც−ლოს,
თაგვ−მა თა−თი და−ის−ვე−ლა,
ძრო−ხამ მუ−სი−კა ისწვ−ლა?
ტაშს უკ−რა−ვენ, -ჰკვი−რობს ყვე−ლა.
და სი−მებ−ში გა−ეხ−ლარ−თა,
ჭრე−ლას მი−სი მსხვი−ლი ჩლი−ქი,
არ შე−შინ−დე გა−აგრ−ძე−ლე,
უ−ჭიკ−ჭი−კებს ყურ−თან ჩი−ტი.
ცუ−გო ყეფს და ფი−სო კნა−ვის,
ეს რა ვნახეთ?-მი−ავ, მი−ავ!
ძრო−ხა არ−ფაზე, უკ−რავ−დეს,
დღემ−დე არ−სად გაგ−ვი−გი−ა.
ცხე−ნი მყის−ვე ახ−ვიხ−ვინ−და,
მო−ი−მარჯ−ვა მის წინ დო−ლი,
მუ−სი−კა რომ ის−წავ−ლო−ო,
მონ−დო−მე−ბაც გინ−და მგო−ნი!
ეს რა ლა−მაზ ჰან−გებს ის−მენს,
მოღრუტუნ−და მათ−თან ღო−რი,
მო−ინ−დო−მა მა−ნაც დაკვ−რა,
მო−ი−ტა−ნა თან ტრომ−ბო−ნი.
დავჯ−დე−ბი და მეც ვის−წავ−ლი,
ჩლი−ქი მეც მაქვს,-ამბობს ხა−რი,
კა−ტაც უ−ცებ წა−ცუნ−ცულ−და,
და მი−ართ−ვა კუ−როს თა−რი.
და აზ−მუვლდ−ნენ ცხო−ვე−ლე−ბი,
წრი−პას უდ−გას მსურ−ველთ ჯა−რი,
ვირ−მა ის თქვა:ხმა მაქვს კარ−გი,
მე ვიქ−ნე−ბი მომ−ღე−რა−ლი.
დი−რი−ჟორს კი დრო არ ყოფ−ნის,
და ღა−მე−საც მათ−თან ა−თევს,
ვე−რა−ფე−რი შე−ას−წავ−ლა,
სულ ტყუ−ი−ლად იქ−ნევს თა−თებს.
ყვე−ლა ერ−თხმად ყმუ−ის, ბღა−ვის,
მათ თა−გუ−ნა რა−ღას უ−ზამს?
რო−ცა ნი−ჭი არ აქვს არც ერთს,
არ ი−ცი−ან თვლა, პა−უ−ზა.
ძრო−ხა არ−ფას ხმას ა−ყო−ლებს,
თხა პე−ტე−ლობს მე−ე−ე−ე და მე−ო,
წრი−პა ჯოხს ვირს ყურ−ზე ურ−ტყამს,
ცო−ტა ჩუ−მად იმ−ღე−რე−ო.
მოკ−ლედ რომ ვთქვათ, სა−თა−ნა−დო,
ვერ აგ−რო−ვეს მათ ქუ−ლე−ბი,
ყვე−ლას თა−ვი ა−ატ−კი−ვეს,
გა−მო−უყ−რუ−ეს ყუ−რე−ბი.
დი−რი−ჟორ−მა და−იფ−რი−ნა,
მუ−სი−კოს−ნი თქვენ არ გქვი−ათ,
წა−დით, ის საქ−მე ა−კე−თეთ,
მხო−ლოდ თქვენ რაც შე−გიძ−ლი−ათ.
მონ−დო−მე−ბა არ კმა−რა−ო,
ნი−ჭი არ გაქვთ და არც ხმე−ბი,
და გა−უდგ−ნენ სა−ძოვ−რის გზას,
დარ−ცხვე−ნი−ლი ცხო−ვე−ლე−ბი.
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
სოფოს ბლოგი - სინათლის თაობა
უცნაურია,მაგრამ ვფიქრობ, ძირითადი მიზეზი, რის გამოც ვერ ვახერხებთ თანამედროვე თაობის გაგებას - ენერგიის ნაკლებობაა. ახალი თაობა ენერგეტიკულად იმდენად მაღალ სიხშ...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
მნათობთადმიბესიკი |
 |
ილიას მოკვლის გამოაკაკი წერეთელი |
 |
კლდე და მდინარევაჟა–ფშაველა |
|
ბუნების გლოვავაჟა–ფშაველა |
 |
არაჩვეულებრივი კონცერტიმანანა ტონია |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
არ მარგოხალხური |
|
ერეკლე მეფეხალხური |
 |
ველოდები ძამიკოსსოფო გასიტაშვილი |
 |
ნუ გეშინიაგოდერძი ჩოხელი |
 |
შემოდგომათამარ ჭეიშვილი |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
|
სიკვდილი გმირისავაჟა–ფშაველა |
|
კახეთსვაჟა–ფშაველა |
 |
მშობლიურო ჩემო მიწავ!გალაკტიონ ტაბიძე |
 |
კავკაზის მთები მაშუკის მთიდგანალექსანდრე ორბელიანი |
 |
როგორ ასწავლა ჭიანჭველამ სამამდე თვლა ჭიანჭველაჭამიასგივი ჭიჭინაძე |
