უნიჭო მუსიკოსები
ფე−ხით მოვვ−ლე მთა-ბარიო,
ბავშ−ვებს უნ−და მო−ვუ−ტა−ნო,
სა−სა−ცი−ლო ზღა−პა−რი−ო.
ჰო−და უკ−ვე შე−მობრ−ძან−და,
მოხს−ნა თა−ვი იმ ჩვენს გუ−დას,
ვე−ლო−დე−ბით გა−ნა−ბუ−ლი,
ლექსს გვი−ამ−ბობს, იგავს,-თუ რას.
ერთ სო−ფელ−ში მო−ხუც ბე−ბოს,
ჰყავ−თა თურ−მე ძრო−ხა ჭრე−ლა,
მო−საწ−ვე−ლად რომ იხ−მობ−და,
მო−დი−ო−და ი−სიც ხე−ლად.
ბე−ბო ამ დროს ღი−ღი−ნებ−და,-
ძრო−ხამ არ ი−ცო−და ე−ნა,
მაგ−რამ მას კი ე−გო−ნა რომ,
აქვს სა−ოც−რად კარ−გი სმე−ნა.
ჭრე−ლავ, რა−ზედ მო−ი−წყი−ნე?-
ეკითხება“წრი−პა“ თაგ−ვი,-
მო−დი მუ−სი−კას გას−წავ−ლი,
სა−ხა−ლი−სოდ ა−რის კარ−გი.
ძრო−ხა უ−ცებ გონს მო−ე−გო,
ეგ ჰქო−ნი−ა გულ−ზედ დარ−დად,
ა−ირ−ჩი−ეს დი−დი არ−ფა.
იმ ნო−ტე−ბის შე−სას−წავ−ლად.
შე−იკ−რიბ−ნენ მსმე−ნე−ლე−ბი,
ცხვა−რი, ვირი,თხა და ჯო−რი,
თაგვ−მა ფრენ−ჩიც გა−და−იც−ვა,
გახ−და ძრო−ხის დი−რი−ჟო−რი.
ინსტ−რუ−მენ−ტი ფე−ხებს შუ−ა,
მო−ი−მარჯ−ვა თურ−მე ჭრე−ლამ,
ჯერ ტექ−ნი−კას ვერ ფლობს სრუ−ლად,
უკ−რავს ჩლი−ქით ნე−ლა- ნე−ლა.
ნო−ტე−ბი რომ გა−და−ფურც−ლოს,
თაგვ−მა თა−თი და−ის−ვე−ლა,
ძრო−ხამ მუ−სი−კა ისწვ−ლა?
ტაშს უკ−რა−ვენ, -ჰკვი−რობს ყვე−ლა.
და სი−მებ−ში გა−ეხ−ლარ−თა,
ჭრე−ლას მი−სი მსხვი−ლი ჩლი−ქი,
არ შე−შინ−დე გა−აგრ−ძე−ლე,
უ−ჭიკ−ჭი−კებს ყურ−თან ჩი−ტი.
ცუ−გო ყეფს და ფი−სო კნა−ვის,
ეს რა ვნახეთ?-მი−ავ, მი−ავ!
ძრო−ხა არ−ფაზე, უკ−რავ−დეს,
დღემ−დე არ−სად გაგ−ვი−გი−ა.
ცხე−ნი მყის−ვე ახ−ვიხ−ვინ−და,
მო−ი−მარჯ−ვა მის წინ დო−ლი,
მუ−სი−კა რომ ის−წავ−ლო−ო,
მონ−დო−მე−ბაც გინ−და მგო−ნი!
ეს რა ლა−მაზ ჰან−გებს ის−მენს,
მოღრუტუნ−და მათ−თან ღო−რი,
მო−ინ−დო−მა მა−ნაც დაკვ−რა,
მო−ი−ტა−ნა თან ტრომ−ბო−ნი.
დავჯ−დე−ბი და მეც ვის−წავ−ლი,
ჩლი−ქი მეც მაქვს,-ამბობს ხა−რი,
კა−ტაც უ−ცებ წა−ცუნ−ცულ−და,
და მი−ართ−ვა კუ−როს თა−რი.
და აზ−მუვლდ−ნენ ცხო−ვე−ლე−ბი,
წრი−პას უდ−გას მსურ−ველთ ჯა−რი,
ვირ−მა ის თქვა:ხმა მაქვს კარ−გი,
მე ვიქ−ნე−ბი მომ−ღე−რა−ლი.
დი−რი−ჟორს კი დრო არ ყოფ−ნის,
და ღა−მე−საც მათ−თან ა−თევს,
ვე−რა−ფე−რი შე−ას−წავ−ლა,
სულ ტყუ−ი−ლად იქ−ნევს თა−თებს.
ყვე−ლა ერ−თხმად ყმუ−ის, ბღა−ვის,
მათ თა−გუ−ნა რა−ღას უ−ზამს?
რო−ცა ნი−ჭი არ აქვს არც ერთს,
არ ი−ცი−ან თვლა, პა−უ−ზა.
ძრო−ხა არ−ფას ხმას ა−ყო−ლებს,
თხა პე−ტე−ლობს მე−ე−ე−ე და მე−ო,
წრი−პა ჯოხს ვირს ყურ−ზე ურ−ტყამს,
ცო−ტა ჩუ−მად იმ−ღე−რე−ო.
მოკ−ლედ რომ ვთქვათ, სა−თა−ნა−დო,
ვერ აგ−რო−ვეს მათ ქუ−ლე−ბი,
ყვე−ლას თა−ვი ა−ატ−კი−ვეს,
გა−მო−უყ−რუ−ეს ყუ−რე−ბი.
დი−რი−ჟორ−მა და−იფ−რი−ნა,
მუ−სი−კოს−ნი თქვენ არ გქვი−ათ,
წა−დით, ის საქ−მე ა−კე−თეთ,
მხო−ლოდ თქვენ რაც შე−გიძ−ლი−ათ.
მონ−დო−მე−ბა არ კმა−რა−ო,
ნი−ჭი არ გაქვთ და არც ხმე−ბი,
და გა−უდგ−ნენ სა−ძოვ−რის გზას,
დარ−ცხვე−ნი−ლი ცხო−ვე−ლე−ბი.
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
მანანა ტონიას სხვა ლექსები:
რეზოს კნუტები |
ტანძია |
მავნებლები |
სერობანა |
სოფო და სოკო |
აირჩიეთ ისეთი ტრადიციები, რომლებიც ყველას გაამხიარულებს და დადებით ემოციებს გამოიწვევს.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ეცეკვებოდა ხეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
კლდე და მდინარევაჟა–ფშაველა |
 |
არაჩვეულებრივი კონცერტიმანანა ტონია |
 |
ქალაქი წყალქვეშგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
ილიას მოკვლის გამოაკაკი წერეთელი |
 |
მნათობთადმიბესიკი |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
საზიარო ნაკვეთივასილ გულეური |
 |
პირველი გაზაფხულიშიო მღვიმელი |
 |
თხა მაკნატუნანათია აბულაძე |
|
სატრფოსაკაკი წერეთელი |
 |
ხიდინესტან კუპრავა |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
|
მეხანძრე სპილომანანა ტონია |
 |
ტყუილების წვიმაგივი ჭიჭინაძე |
|
მშობლიურო ჩემო მიწავ!გალაკტიონ ტაბიძე |
|
ასპინძის ომზედბესიკი |
|
ობოლივაჟა–ფშაველა |
