ზამთარს გაზაფხულის ყვავილები არასოდეს ენახა. ისინი  თოვლის დადნობამდე მიწიდან თავს არ ამოჰყოფდნენ, ემალებოდნენ. 

-ლამაზ-ლამაზი ყვავილები  გაზაფხულს ფერად-ფერად სამოსს   აცვამენ, ზეიმით ეგებებიან, -ეჩურჩულებოდა ზამთარს ქარი.

- მე კი მხოლოდ შენ მეგებები, -ჩიოდა ზამთარი, -მეც მინდა  ჭრელა-ჭრულა ყვავილების ნახვა.  მალე წავალ, ყვავილებს კი ვერა და ვერ  ვნახავ...

მიწის გულში ჩათბუნებულმა ყვავილებმა  მისი ნათქვამი  გაიგონეს. ძალიან  შეეცოდათ, მაგრამ მიწიდან თავის ამოწევა ვერ გაბედეს. მარტო ენძელები არ შეუშინდნენ თოვლს. დობილებმა ბევრი უშალეს, ზამთარი თავისი სუსხიანი სუნთქვით გაგთოშავთო, მაგრამ ენძელებმა მაინც არ დაიშალეს.

ჯერ  თეთრი ენძელები ამოვიდნენ. შეხედა მათ ზამთარმა და თვალებს არ დაუჯერა, თოვლის ვარსკვლავები ეგონა. თეთრ ენძელას მოჰყვა ვარდისფერი, იასამნისფერი და ყვითელიც კი. 

-გამარჯობა, ზამთარო, გამარჯობა!-დაიძახეს ენძელებმა, -აი, ჩვენც მოვედით!

-ნუთუ  ასე ჩემთვის იჩქარეთ!-გული აუჩუყდა ზამთარს,-რა ბედნიერი ვარ! თითქოს პაწია ბალერინები იყოთ! 

ქარმა ფრთხილად დაუბერა. პაწია მოცეკვავეებმა ცეკვა დაიწყეს. ძალიან სასიამოვნო იყო თოვლზე მოცეკვავე ბალერინების  ცქერა. ეს ცეკვა ზამთარს ეძღვნებოდა. 

-რა სილამაზეა!-ზამთარი სიხარულით აცრემლდა. მისმა ცრემლებმა თოვლი დაადნო. მიწიდან ყოჩივარდამაც  გაბედა ამოსვლა, ყოჩივარდას ია მოჰყვა...

ენძელები ისევ ცეკვავდნენ.  ბედნიერი ზამთარი ასე ცეკვა-ცეკვით გააცილეს.