დედამიწაზე მაშინ  გოლიათები ცხოვრობდნენ. გოლიათების მეფეს ერთადერთი ვაჟი ჰყავდა, რომელიც მამასავით გოლიათი იყო, მაგრამ ღამისა ეშინოდა, სიბნელეში სახლიდან ფეხს არ გაადგამდა. რა არ უთხრა მამა გოლიათმა, -შვილო, გოლიათი ხარ და ვინ რას შემოგბედავსო, დედა გოლიათი  რას არ შეჰპირდა, მაგრამ პატარა გოლიათს მაინც ეშინოდა ღამის სიბნელისა. 

ერთხელ, პატარა გოლიათს მეზობლის ბავშვებმა დასცინეს, ის კი ადგა და სახლში შეიყუჟა.  მამა გოლიათი განრისხდა. აქეთ ეცა, იქით ეცა, -ჯავრი რაზე ვიყაროო. სხვა რომ ვერაფერი მოიხელთა, ახლადამოყვანილ ყველს სტაცა ხელი. ესეც გოლიათი ყველი იყო. მამამ ხელში ბრაზით ატრიალა ყველი, კარგად დააგუნდავა. ბევრი იყვირა დედა გოლიათმა, მაგრამ ვერაფერი შეასმინა. ბოლოს მამა სულაც გარეთ გავარდა და ყველი  მთელი ძალით ცაში აისროლა. გუნდა ამხელა გზაზე  მტვრითა და ქვიშით დაიფარა. ჰოი, საოცრებავ!- ცაში ის გაფუვდა, გაიზარდა, მზის სხივები აირეკლა და მთვარედ იქცა. ღამე მთვარემ გაანათა. პატარა გოლიათი გარეთ უშიშრად გამოვიდა და მეზობლის ბავშვებთან სათამაშოდ გაიქცა. მთვარით განათებული ღამისა სულაც არ შეშინებია. მამა გოლიათს ბრაზი დაუცხრა.  დედა გოლიათი   ერთხანს ებუტებოდა, მერე მასაც მოეწონა მთვარე.  

მას შემდეგ ანათებს ღამის ცას მთვარე, ამიტომაც ჩანს ყველივით დასვრეტილი. ქვიშით და მტვრით მას შემდეგაა დაფარული.

გოლიათები სულ შეიცვალნენ, თანდათან დაპატარავდნენ და ჩვეულებრივ ადამიანებად იქცნენ. მთვარე კი არ შეცვლილა, ცაზე ისევ ისე ანათებს.