გიოს ბაბუა ტყისმცველია. მისი საქმე ტყის მოვლა-პატრონობაა.

ერთხელ ბაბუა ტყიდან დაღონებული დაბრუნდა.

-ბაბუ, რატომ ხარ მოწყენილი?-ჰკითხა გიომ.

-იმიტომ რომ ჩვენი ტყეა მოწყენილი,-უპასუხა ბაბუამ.

-ტყემ რატომ მოიწყინა?

-ტყე ავადაა, ჩემო ბიჭო!  წელს ჭია-მატლი ძალიან გამრავლდა, ისინი კი  ხეებს გულს უხრავენ...მკურნალი გვჭირდება, ტყის ექიმი!

ერთხელ ბაბუამ და შვილიშვილმა ტყიდან უცნაური კაკუნი გაიგონეს:

-კრრრ!კრრრ!-ნეტავ, ასე ვინ აკაკუნებს? 

-ტყის ექიმი მოსულა! საქმესაც ადრიანად შესდგომია! წამო, გიო, ტყის მკურნალი  უნდა გაგაცნო!-ბაბუა ასე რამ გაახარა?

გიოს უკვირს. მას ჰგონია, რომ ექიმი მაღალი, სათვალიანი კაცი უნდა იყოს, ცალ ხელში წამლიანი შუშით, მეორეში-ვეებერთელა კოვზით...ექიმს ტყეში რა უნდა?

აი, ტყეც! 

-კრრრრ! კრრრ!-კაკუნი არა და არ წყდება.  ბიჭი თვალებს აქეთ-იქით აცეცებს.

-ესეც  ექიმი!-ბაბუა ხელს მაღლა იშვერს.

-ექიმს ხის კენწეროზე რა უნდა?-ბიჭი გაოცებულია.

-შენ კი გაიხარე, ტყის ექიმო, მართლა სანაქებო მკურნალო!- ბაბუას სახე უბრწყინავს. 

საქმე თურმე რაშია!-უზარმაზარი ხის ტანს გრძელნისკარტა, შავი ჩიტუნა ფრთებით მიკრობია და ისე სწრაფად უკაკუნებს, თვალს ვერ შეასწრებთ.  იმ ჭია-მატყლებს აშორებს, ხეებს  გულს რომ  უხრავენ.

ამ ექიმს არც წამლის შუშა აქვს, არც დიდი კოვზი...სახელადაც, უბრალოდ, კოდალას ეძახიან. 

თუმცა ნამდვილ ექიმებს რით ჩამოუვარდება? ტყის ექიმი რითაა მათზე ნაკლები?