ზღვამ ერთხელ ასე ისურვა, -ტალღებით ფსკერიდან  მოხვეტა და ნაპირზე უამრავი ნიჟარა გამორიყა,-დიდი, პატარა, თეთრი, ჭრელი, მარგალიტიანი, უმარგალიტო...

მარგალიტიანმა ნიჟარამ ხმა არავის ამოაღებინა, სანაპირო ტრაბახით აიკლო:

-მე ვერავინ შემედრებით! არა გჯერათ? თუ ასეა, ახლავე გახსენით სარქველები, თქვენი მარგალიტები მაჩვენეთ!

ყველამ ხმა გაკმინდა, მათ შორის, დიდმა ნიჟარამაც:

-ვერაფერს ვიტყვი,  მარგალიტა მართალია! ის ხომ  ძვირფას თვალს ატარებს. 

ადამიანები მოვიდნენ და ნიჟარები აკრიფეს. მარგალიტას თავისი მშვენიერი მარგალიტი ამოაცალეს,  თვითონ კი ზღვაში მოისროლეს.

-ვაიმე!-დაიყვირა ნიჟარამ,-ჩემი ძვირფასი მარგალიტი წამართვეს! დავიღუპე!

დიდი ნიჟარა ყველას ძალიან  მოეწონა. ადამიანებმა იგი ერთი ადგილიდან  მეორეში ატარეს, ბოლოს იმ ქვეყანაში მოხვდა, რომელსაც ზღვა არ ეკრა.  დიდი ნიჟარა ერთმა კაცმა იყიდა და  თავის შვილებს მიუტანა;

-ბავშვებო, თქვენ ხომ გუშინ  ზღვაზე მეკითხებოდით...

-ჰო, მამა.

-აბა, ზღვის ხმას მოუსმინეთ!

დიდი ნიჟარა ბავშვებს ყურთან მიჰქონდათ და ზღვის შხუილს უსმენდნენ.

დღეიდან ხომ გეცოდინებათ, დიდი ნიჟარები ზღვის ხმებს იმიტომ ინახავენ, რომ შემდეგ ისეთი ადამიანები გაახარონ, ზღვიდან  მოშორებით რომ ცხოვრობენ.

-რა საოცარია!  თითქოს ნიჟარამ ზღვა  მოგვიტანა!

-რა სასიამოვნო ხმა ჰქონია!  მადლობელი ვართ, ნიჟარავ!

დიდი ნიჟარა ახლა მიხვდა, რა ბედნიერებაა სიცოცხლე, როცა ვინმეს გამოადგები, გაახარებ. თავი უსარგებლო ეგონა, არადა, ბავშვებს დიდი, უკიდეგანო  ზღვის ხმა მოასმენინა. 

ნიჟარას უკეთესი რა უნდა გაეკეთებინა!