ქებათა-ქება
მთვრა−ლი ვარ პი−რად ბედ−ნი−ე−რე−ბით
და ნე−ტა−რე−ბას მიმ−რა−ვალ−კე−ცებს
მი−და−მო მი−სის მშვე−ნი−ე−რე−ბით.
ვიშ ამ სა−ღა−მოს,
მშვიდ−სა, სა−ა−მოს,
ტკბილ ნე−ტა−რე−ბით შე−ზა−ვე−ბულ−სა!..
რა უც−ნა−უ−რად,
მაღ−ლით ცი−უ−რად
სა−მო−თხი−სა−კენ ი−ტა−ცებს გულ−სა,
რომ სა−ი−დუმ−ლო,
სა−სი−ქა−დუ−ლო,
კაც−საც ბუ−ნე−ბის შე−ა−ტყო−ბი−ნოს
და, სა−დაც ჭკუ−ა
სცდე−ბა და ს−ტყუ−ა,
იქ მარ−ტო მხო−ლოდ გულს აგრძ−ნო−ბი−ნოს!
ა−ჰა, ვგრძნობ მე−ცა,
რომ ა−რის ზე−ცა,
აღვ−სი−ლი რა−ღაც ძა−ლით საგზ−ნო−ბით,
და ეს ქვე−ყა−ნა,
ყოვლგ−ნით ყველ−გა−ნა,
თავს უხ−რის შემქმ−ნელს მად−ლით საგრძ−ნო−ბით!
და−ხეთ ამ მთვა−რეს,
სხივ−მომ−ფი−ნა−რეს,
თით−ქოს ტკბილ სევ−დით ივ−სებ−სო გულ−სა!..
მო−კაშ−კა−შე−ნი,
მო−თა−მა−შე−ნი,
ვარსკვ−ლავ−ნი ირგვ−ლივ აბ−მენ ფერ−ხულ−სა.
ძალ−თა დი−დე−ბა,
შექმ−ნა−თა ქე−ბა,
არს სა−ი−დუმ−ლო მა−თი ვედ−რე−ბა.
ქვეყ−ნით ბუ−ნე−ბა
ბანს ე−უბ−ნე−ბა
და ეს ბა−ნი−ა “ქე−ბათა-ქე−ბა”.
ყვა−ვილ−თა ე−ნა -
არს სუნ−ნელთ ფშვე−ნა,
სა−გა−ლო−ბე−ლად აღ−მა კმე−უ−ლი,
წყალ−თა ჩქრი−ა−ლი,
ფო−თოლთ შრი−ა−ლი,
ბა−ლახთ ბი−ბი−ნი რა−ღაც გრძნე−უ−ლი,
ბუ−ნე−ბის მაყ−რულს,
სა−ქორ−წი−ლოდ სრულს,
ე−კავ−ში−რე−ბა, ზე ე−მა−ტე−ბა, -
და ახ−ლა მეც ვგრძნობ,
სა−ი−დუმ−ლოდ ვცნობ,
რომ ა−რის კაც−ში ღვთი−სა ხა−ტე−ბა!..
რამ ა−მა−მაღ−ლა? ვინ მაგრძ−ნო−ბი−ნა
ეს სა−ი−დუმ−ლო, ღვთი−უ−რი ძა−ლა?..
ა−და−მის ცოდ−ვით მკრთა−ლი ბუ−ნე−ბა
ძლე−ვა−მო−სი−ლად გარ−და−მიც−ვა−ლა?! -
შენ, სიყ−ვა−რუ−ლო, ცი−სა და ქვეყ−ნის
კავ−ში−რო და თან შუ−ა−მა−ვა−ლო!
შენ, რომ−ლის ერთ წამს, იმ სა−ნე−ტა−როს,
მზა ვარ, სი−ცო−ცხლე მთლად ვა−ნაც−ვა−ლო!..
შენ, ვი−საც უგ−ნურთ უ−მე−ტე−სო−ბა
ვერ გიგრძ−ნობს, ვერც გცნობს, მხო−ლოდ ცილს გწა−მებს,
და შენ მა−გი−ერ შე−ნის სა−ხე−ლით
ის ა−ღი−ა−რებს პი−რუ−ტყვულ წა−მებს!
შენ და მხო−ლოდ შენ, ცი−უ−რო ნი−ჭო,
გა−მო−უთქ−მე−ლო კაც−თა ე−ნი−თა...
შენ−გან მგო−სა−ნი ფრთებ−შესხ−მუ−ლი ვარ
და მო−ნა−ვარ−დე აღ−მაფრე−ნი−თა,
რომ მეც, გე−დი−ვით, სიკვ−დი−ლის წი−ნეთ
უც−ნა−ურ ჰანგ−ზე ჩა−ვიხ−მატკ−ბი−ლო...
გ−ცხო წმინ−და სი−მებს ცი−ურ მა−ლა−მოდ
და ვსთქვა გა−ლო−ბა საშ−ვი−ლიშ−ვი−ლო.
მე მას ვუ−გა−ლობ, ვი−საც გან−გე−ბამ
მშვე−ნი−ე−რე−ბა უს−ხივ−ცის−კა−რა!...
ვინც ვარდს ელ−ფე−რი, ი−ას სი−ნა−ზე
და ბულ−ბულს ე−ნა ერ−თად მოჰ−პა−რა!..
ის ა−რის ჩე−მი ტკბი−ლი სიზ−მა−რი
და მომ−ხიბ−ლა−ვი მძლავ−რი ოც−ნე−ბა...
სიყ−ვა−რუ−ლი რომ ტახ−ტად უდ−გი−ა,
ეგ−ვირგ−ვი−ნე−ბა პა−ტი−ოს−ნე−ბა!..
რო−ცა ჭა−ბუ−კი გა−მო−უც−დე−ლი
მას თაყ−ვანს ვცემ−დი თავ−და−დე−ბუ−ლად,
ვხე−დავ−დი ნი−ნოს, თა−მარს, ქე−თე−ვანს,
ი−მა−ში შე−ნათხზ-შეერთებულად;
და, სა−ამქ−ვეყ−ნოდ გულგ−რილ მო−ხუ−ცი,
დღე−საც თაყ−ვანს-ვცემ, რო−გორც პირ−ვე−ლად,
თით−ქო ჭა−ბუ−კი ვი−ყო მე ახ−ლა
და ვყო−ფი−ლი−ყო მო−ხუ−ცი ძვე−ლად!..
სხვებ−მა სვან ღვი−ნო!.. მე უღვი−ნოდაც
მთვრა−ლი ვარ მე−ტის სი−ხა−რუ−ლი−თა!..
ე−მა−ტა სო−ფელს მშვე−ნი−ე−რე−ბა
ჩემს თვალ−ში მი−სის სიყ−ვა−რუ−ლითა!..
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
სოფოს ბლოგი - სინათლის თაობა
უცნაურია,მაგრამ ვფიქრობ, ძირითადი მიზეზი, რის გამოც ვერ ვახერხებთ თანამედროვე თაობის გაგებას - ენერგიის ნაკლებობაა. ახალი თაობა ენერგეტიკულად იმდენად მაღალ სიხშ...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
არაჩვეულებრივი კონცერტიმანანა ტონია |
 |
ჩიტი-ჩიორავაჟა–ფშაველა |
|
უნიჭო მუსიკოსებიმანანა ტონია |
 |
ქალაქი წყალქვეშგალაკტიონ ტაბიძე |
|
არწივივაჟა–ფშაველა |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
ვიდრე დედა გყავსლილი ნუცუბიძე |
 |
შემოდგომანათია ჯანაშია |
 |
თოვლის ბაბუადიანა ღვალაძე |
|
დაგვეხმარეთ, ბავშვებო!მანანა ტონია |
 |
ბეკეკა და კესობონდო მაცაბერიძე |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
„ან“-ზე სით მოხვალბესიკი |
 |
თითების დავაილია სიხარულიძე |
|
მშობლიურო ჩემო მიწავ!გალაკტიონ ტაბიძე |
 |
ასოხატულა კუნწულებიგივი ჭიჭინაძე |
|
ტყუილების წვიმაგივი ჭიჭინაძე |
